Commuting practices: New insights into modal shift from theories of social practice

رفت و آمد اتومبیل باعث سهم مهم در انتشار گازهای کربن می شود، اما ثابت شده است که به شدت مقاوم به طرح های تغییر سیاست حمل و نقل است. در این مقاله از نظریه های تمرین اجتماعی استفاده می کنیم تا بینش هایی راجع به این که چرا این استبداد ممکن است وجود داشته باشد، و چه چیزی می تواند به سرعت گذار به اتوبوس و چرخه رفت و آمد کمک کند. با تجزیه و تحلیل داده های کیفی در مورد تحرک روزمره در دو شهر انگلستان، ما بررسی می کنیم که چگونگی دسترسی عناصر تشکیل دهنده شیوه های رفت و آمد اتوبوس و چرخه برای انتقال مودال بسیار مهم است، اما اغلب آنها وجود ندارد. ما همچنین به احتمالات فضای زمان فضا توجه می کنیم که احتمالا استخدام به فعالیت های رفت و آمد کم کربن را افزایش می دهد، از جمله اینکه چگونه رفت و برگشت با سایر شیوه های اجتماعی توجیه شده و چگونه سایت های این شیوه ها با امکانات و زیرساخت های فضایی اتوبوس ارتباط برقرار می کنند - و چرخه رفت و آمد. این بینش ما را به بحث می اندازد که انتخاب و برنامه ریزی استفاده از زمین، ابتکارات سیاستی را طراحی می کند که برای ایجاد تغییرات مداومی نیاز به هماهنگی در پیکربندی سیاست های یکپارچه با ابتکاراتی برای اصلاح رویه های تحرک و غیر تحرک دارد. این بدان معناست که موانع ساختاری ناشی از فقدان دسترسی عناصری است که به صورت اتوبوس و چرخه رفت و آمد می کنند و مداخله در زمان بندی و فضایی طیف وسیعی از شیوه های اجتماعی را انجام می دهد تا تمایل به رفت و آمد به فضایی و زمانی را کاهش دهد ویژگی هایی که در برابر استفاده از حالت اتوبوس و چرخه سوار می شوند.