Beyond 'predict and provide': UK transport, the growth paradigm and climate change

سی سال پیش، آدامز (1981) انگلیس آینده را نشان داد که در آن هر کس یک راننده کامیون میلیونر بود، به سادگی با برداشت از مفروضات رشد رسمی رسمی معاصر. این مفروضات رویکرد پیش بینی و ارائه را تأیید کردند که سپس برنامه ریزی حمل و نقل را مشخص می کند. بیست سال بعد، مقاله جدید معامله برای حمل و نقل سفید (1998) "پیش بینی و ارائه" به عنوان غیر قابل تحمل. این مقاله استدلال می کند که فرضیه های رشد مشابهی که آدامز به نتیجه منطقی (پوچ) خود می رساند، دوباره تعریف شده است تا هر دو حمل و نقل و رانندگان تقاضای حمل و نقل را تعریف کند. در حالی که تا سال 2050، حمل و نقل غیرنقدی از نظر کربن خنثی می شود، کاهش تقاضا در انتشارات، به تقسیم مطلق تقاضای حمل و نقل و رانندگان آن بستگی دارد که هیچ مدرکی در برنامه ریزی فعلی وجود ندارد. اهداف به پیش بینی های تکنولوژیکی خوش بینانه و محدود و پیش فرض های تغییر رفتار متکی هستند که در شرایط آب و هوایی اجتماعی و سیاسی کنونی بسیار نامطلوب است. علاوه بر این، هزینه مقابله با این تنش بین رشد اقتصادی و نگرانی های دیگر، چنین است، اعتراض شده است که نتایج هدفمند از سیاست های فعلی نامطلوب است زیرا بعید است. این مقاله با تشویق برای یک سیاست حمل و نقل، که تحرک را در قالب یکپارچه و جامع قرار می دهد، به جای آن صرفا به عنوان ابعادی از رشد اقتصادی است.