Advancing social sustainability in supply chain management: Lessons from multiple case studies in an emerging economy

در ادبیات مدیریت زنجیره تامین، ابعاد اجتماعی مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این تحقیق، بررسی اینکه چرا شرکت های کانونی، پیاده سازی و مدیریت پایداری اجتماعی در زنجیره های عرضه خود را انجام می دهند. برای انجام این کار، در شش شرکت کانونی که 34 طرح ابتکاری اجتماعی زنجیره تامین را اجرا کرده اند، یک استراتژی تحقیقاتی در مورد چند مورد را اتخاذ کردیم. ما از سازه های انگیزه و تعامل زنجیره تامین استفاده می کنیم تا یک نوع شناسی را توسعه دهیم که درک ما از تعاملات پیچیده بین مدیریت زنجیره های عرضه و عملکرد پایدار اجتماعی آنها را بهبود می بخشد. این تحقیق همچنین یک مفهوم سوم، سطح ارتباط اجتماعی را مورد بررسی قرار داده است که به ما کمک می کند تا درک کنیم که کدام شرکت های ارتباطی در سطح ارتباطات اغلب برای اجرای چنین ابتکاراتی استفاده می کنند. نتایج نشان می دهد که ابتکارات پایدار اجتماعی ذاتی در زنجیره های عرضه، شرکت های کانونی را به همکاری های ساختاری زنجیره تامین اتخاذ می کردند، در حالی که ابتکارات اجتماعی انگیزشی با انگیزه بیشتر تنها با مبادله اطلاعات ارتباط داشت. مشارکت گروه های ذینفع اصلی (به عنوان مثال مصرف کنندگان و تامین کنندگان) معمولا در ابتکارات اجتماعی انگیزشی اجتماعی رخ می دهد، در حالی که مشارکت ذینفعان ثانویه (به عنوان مثال سازمان های غیردولتی و جامعه) به عنوان الگویی برای ابتکارات اجتماعی مبتنی بر ذاتی است.