Estimating the effect of the reorganization of interactions on the adaptability of species to changing environments

یک چالش عمده در محیط زیست جامعه این است که بدانیم چگونه گونه ها به تغییرات محیطی پاسخ می دهند. مطالعات قبلی نشان داده است که سازماندهی مجدد تعاملات بین گونه های مشترک می تواند شانس خود را برای سازگاری با شرایط جدید محیطی تغییر دهد. علاوه بر این، شواهد تجربی نشان داده است که این پویایی های اکولوژیک به طور معمول، تداوم گروه های گونه را به جای تمام جوامع تسهیل می کند. با این حال، تا به حال، ما هیچ روش سیستماتیک برای شناسایی آن دسته از گونه ها با بالاترین یا کمترین شانس برای سازگاری با محیط های جدید را از طریق سازماندهی مجدد تعاملات آنها نداریم. با این وجود، این می تواند برای توسعه راهبردهای حفاظتی جدید بسیار ارزشمند باشد. در اینجا، یک چارچوب نظری را برای برآورد اثر سازماندهی مجدد تعاملات بر سازگاری یک گروه از گونه ها، درون جامعه و شرایط جدید محیطی، معرفی می کنیم. ما مفهوم فضای انطباق یک گروه از گونه ها را بر اساس تحلیل امکان سنجی مدل دینامیکی جمعیت معرفی می کنیم. ما فضای انطباق یک گروه را به عنوان مجموعه ای از شرایط محیطی تعریف می کنیم که می تواند با پایداری آن سازگار باشد و سازماندهی مجدد تعاملات میان گونه ها درون گروه را سازگار سازد. فضای تطبیقی ​​یک گروه بزرگتر، احتمال بیشتری برای انطباق با یک محیط جدید است. ما نشان می دهیم که تعاملات در جامعه در خارج از یک گروه می تواند به عنوان محدودیت های ساختاری عمل کند و برای مقایسه کمی اندازه فضای انطباق در میان گروه های مختلف گونه در یک جامعه استفاده شود. برای تست چارچوب نظری ما، ما تجزیه و تحلیل داده ها را در چند جفت جوامع بوم شناختی طبیعی و مصنوعی تحریک می کنیم. به طور کلی، می بینیم که گروه های موجود در جوامع کنترل و تحرک، از جمله بزرگترین فضای انطباق هستند. ما بر این باوریم که نتایج حاصل از چارچوب ما نشان می دهد به جهت های جدید برای درک و برآورد سازگاری گونه ها به محیط های در حال تغییر است.