دانلود مقالات ISI درباره گسستگی + ترجمه فارسی

برجسته‌ترین و معروف‌ترین انواع اختلال‌های روان شناختی، اختلال گسستگی هستند. انواع مختلفی از اختلال‌های گسستی وجود دارند، ولی همهٔ آن‌ها چند پارگی جنبه‌های مهم تجربه را از حافظه یا هشیاری در بر می‌گیرند. افراد با ناتوانی در یادآوری یا شناسایی تجربه‌های پیشین (یادزدودگی گسستی)، با ترک از منزل و سرگردانی (فرار گسستی) یا با رشد یک شخصیت کاملاً جداگانه (اختلال شخصیت چندگانه)، هستهٔ خود را تجزیه می‌کنند. مشکل اصلی زیر بنایی تمام اختلال‌های گسستی نیاز به فرار است. از طریق رشد یادزدودگی، فرار کردن یا ایجاد شخصیت‌های جداگانه، فرد می‌تواند با عوامل استرس زا سازگاری کند. برای مثال، کودکانی که قربانیان زنای محارم هستند، ممکن است دربارهٔ دوره‌های جنسی واقعی یادزدودگی پیدا کنند. در مورد زنای با محارم همراه با خشونت یا تمایلات دیگر آزارانه، قربانی ممکن است خاطره‌های دراز مدت خود را فراموش کند. پژوهشگران همچنین یافته‌اند که حدود ۸۵ تا ۹۷ درصد افراد مبتلا به اختلال هویت گسستی در دوران کودکی با بد رفتاری مواجه شده‌اند. گسستگی حالتی است بین خواب و بیداری و اندکی از هر دو، به طور همزمان. حالت گسستگی برای افراد مختلف به شیوه های متفاوت احساس می شود. بعضی افراد احساس می کنند اندکی منگ شده اند و اشیا را زیاد خوب نمی بینند. همه افراد بارها دچار گسستگی شده اند. مثلا در حال رانندگی بوده اند و ناگهان به خود می آیند که چند خیابان را رد کرده اند بدون اینکه یادشان بیایند در این مدت چه چیزهایی دیده اند. یا با کسی مشغول صحبت بوده اند و بعد اصلا به یاد نمی آورند که درباره چه چیزی صحبت می کرده اند. یا با دوستشان مشغول صحبت هستند و به نشانه تایید سر خود را تکان می دهند و صدایش را می شنوند اما "واقعا" آنجا نیستند. افراد به طور فیزیکی آنجا هستند اما ذهنشان جای دیگری است. گسستگی یک مکانیزم حیاتی (لازم برای زنده ماندن) است. سیستم عصبی انسان وقتی به حداکثر ظرفیت خود برای پردازش محرک ها (هم محرک های درونی و هم محرک های بیرونی) می رسد، از گسستگی کمک می گیرد. گسستگی روی انرژی متراکم و بی قراری که در درون افراد وجود دارد یک سرپوش می گذارد، بدن را کرخت و بی حس می سازد و فرد در درون خود کمتر احساس استرس و رنج می کند. این یک برنامه موقت و خوب است تا هنگامی که احساس کلافگی می کنیم به کمک افراد می آید. اما گسستگی نقاط منفی نیز دارد. گاهی گسستگی اندکی بیش از حد می شود و فرد مسیر زمان و یا خودش را از دست می دهد. افرادی که دچار حالت گسستگی می شوند رشته افکار و خاطرات خود را از دست می دهند. آنها یادشان نمی آید که هستند، از کجا آمده اند، کجا هستند و چه کار می کنند. این حالت معمولا چند ثانیه بیشتر طول نمی کشد اما می تواند تعجب برانگیز و ترسناک باشد. فرار گسستی فرار گسستی، یک شکل نا معمول تر از یادزدودگی است که در آن، افراد با رشد چیزی که فرار گسستی نامیده می‌شود، از استرس دوری می‌گزینند. افراد مبتلا از منزل خارج می‌شوند، توانایی‌ها آسیب نمی‌بینند و افراد ظاهراً با دیگران ارتباط طبیعی خود را حفظ می‌کنند. پس از مدتی - چند روزه، چند ماه یا گاهی چند سال - آن‌ها به طور ناگهانی «به خود می‌آیند» و خودشان را در مکانی نا آشنا بدون این که بدانند چگونه به آن جا رسیده‌اند و همراه با یادزدودگی گسستی کامل دربارهٔ دورهٔ فرار می‌یابند. بهبودی معمولاً کامل است، ولی به ندرت افراد تجربه‌هایی را که در طی حالت فرار روی می‌دهند، به خاطر می‌آورند.