دانلود مقالات ISI درباره رسوب الکترولس + ترجمه فارسی

رسوب الکترولس (به انگلیسی: Electroless deposition) که در آن از هیچ منبع جریان خارجی استفاده نمی شود، الکترون های مورد نیاز برای خروج یون های فلزی توسط یک واکنش شیمیایی در محلول ایجاد می شود. الکترون های مورد نیاز برای احیای یون های فلزی با استفاده از عوامل احیا کننده Rn+که Z الکترون را آزاد می کنند و خود دارای بار Rn+zمی شوند تامین می شود. واکنش های مربوط به صورت: Rn+ → Rn+z + Ze- ،Mz+ + Ze- → Mبرخی فرایندها خصوصا فرایندهایی که شامل مس یا نیکل هستند به دلیل اینکه می توانند پوشش های فلزی خاصی را رسوب دهند که به طریق آبکاری الکتریکی غیرممکن است، اهمیت عمده ای پیدا کرده اند. پوشش های فوق دارای خواص فیزیکی و شیمیایی عالی هستند که مناسب کاربردهای عملی می باشند. به ظور کلی علاوه بر کاربردهایی که بر اساس مقاومت به خوردگی و سایش خوب ایجاد شده اند، استفاده از پوشش ها برای تماس های الکتریکی نیز امکان بیشتری می یابد. روش الکترولس در سال 1946 ابداع شد. رسوب های حاصل از الکترولس دارای سختی، مقاومت به سایش و خوردگی بالاتری نسبت به رسوب های الکتریکی می باشند اما در عوض تردتر هستند. روش الکترولس به دلیل قدرت بسیار خوب روکش و قابلیت ایجاد رسوب یکنواخت حتی در سطوح با اشکال پیچیده و لبه دار، در بسیاری از موارد مناسب ترین روش اعمال پوشش می باشد. الکترولس یک نوع روش شیمیایی است که بطور خود به خود روی سطوح فلزات اعمال می شود و ضخامت پوشش به طور خطی، مادام که تر کیب شیمیایی محلول تغییر نکرده است اضافه می شود. مشخصه بارز این روش نسبت به سایر روش های مرسوم آبکاری، عدم نیاز به جریان الکتریکی است که به طبع آن متریال می تواند هادی یا غیر هادی باشد. بنابراین در این روش می توان غیر فلزات مانند پلاستیک ها را نیز پوشش داد. آبکاری الکترولس را همچنین تحت عنوان آبکاری خود کاتالیتیکی نیز می نامند زیرا قابلیت تشکیل بر روی فلزات و مواد که از نظر کاتالیتیکی فعال هستند را دارد. در حمام های الکترولس فلز و احیاء کننده فقط در حضور یک کاتالیزور با یکدیگر واکنش داده و بنابراین برای شروع واکنش احیاء، مواد باید فعال بوده و یا توسط یک کاتالیزور مناسب بر روی سطح فعال گردند. این فرایند عموما در صنعت برای نیکل و مس انجام می­ پذیرد. روش الکترولس به دلیل قدرت بسیار خوب روکش و قابلیت ایجاد رسوب یکنواخت حتی در سطوح با اشکال پیچیده و لبه دار، در بسیاری از موارد مناسب ترین روش اعمال پوشش می باشد. فلزات مختلفی را می توان به روش الکترولس روی سطح رسوب داد اما الکترولس نیکل – فسفر به دلیل خواص منحصر به فرد، کاربرد وسیعی دارد. جدیدترین یافته ها در زمینه پوشش الکترولس نیکل – فسفر رسوب دهی همزمان ذرات جامد در طول پوشش دهی است. پوشش های کامپوزیتی، دسته جدیدی از مواد را تشکیل می دهند که دارای سختی و خواص سایشی مناسبی هستند اما از نظر مقاومت به خوردگی اطلاعات چندانی از آنها در دست نیست. ذرات سخت سبب افزایش سختی و مقاومت به سایش پوشش می شوند که در میان آنها SiC از لحاظ انجام پذیری و هزینه، بهترین ترکیب می باشد.