دانلود مقالات ISI درباره هموفیلوس آنفلوآنزا + ترجمه فارسی

هموفیلوس آنفلوآنزا Haemophilus influenza شامل تعدادی از باکتری های کوچک و گرم منفی، با شکل های متنوع است که برای جداسازی به محیط های کشت غنی شده، حاوی خون یا مشتقات آن احتیاج دارند. هموفیلوس آنفلونزا تیپ b عامل ایجاد بیماری در انسان است. هموفیلوس آنفلونزا، در غشاهای مخاطی مجاری تنفسی فوقانی انسان ها یافت می شود. مورفولوژی آن ها وابسته به سن و نوع محیط کشت می باشد در محیط کشت غنی طی6 تا 8 ساعت، اشکال کوکوباسیلی کوچک و سپس باسیل های بزرگ تر، باکتری های لیز شده و اشکال متنوع ایجاد می شوند. ارگانیسم ها در کشت های تازه (6 تا 18 ساعته) در محیط های کشت غنی شده، یک کپسول مشخص دارند. هموفیلوس آنفولانزا در سال 1892 میلادی توسط Pfeiffer از خلط بیمارانی که در طی یک پاندمی انفولانزا به بیماری تنفسی دچار شده و به نظر او این میکروب مسئول ایجاد بیماری بود. وجه تسمیه هموفیلوس انفولانزا نیازی بود که میکروب به خون کامل دارد. Kristensen در سال 1922 خاطرنشان کرد که هموفیلوس آنفولانزا تنها یک مهاجم ثانوی در آنفولانزا است و بالاخره Smith و همکاران در سال 1933 اتیولوزی ویروسی بیماری را ثابت کردند. مطالعات Pittman نقش هموفیلوس آنفولانزا را در بیماری های انسان روشن کرد و نشان داد انواعی که موجب مننزیت یا عفونت های چرکی دیگر می شوند دارای کپسول هستند و می توان آن ها را به شش تیپ سرولوزیک تقسیم کرد. سروتیپ ها: هموفیلوس آنفلوآنزا به دو شکل ک‍پسول دار و بی ک‍پسول دیده می‌شود. سویه های کپسول دار بر اساس آنتی‌ژنهای کپسولی به ۶ گروه a،b،c،d،e،f تقسیم بندی می‌شوند. تنوع ژنتیکی در سویه های بدون کپسول بیش از سویه‌های کپسول دار است. سویه های دارای کپسول سروتیپ b یا به اصطلاح Hib، از مهمترین سویه‌های ایجاد کننده بیماری (مانند اپی گلوتیت) هستند. کپسول موجب مقاومت نسبت به فاگوسیتوز و سیستم کمپلمان می‌شود. سویه‌های بدون کپسول، ویژگی‌های تهاجمی کمتری دارند. تشخیص هموفیلوس آنفولانزا: اگر چه بررسی سابقه، نشانه های بالینی و توجه به سن بیمار در برخی از عفونت های هموفیلوسی به شناخت عامل اتیولوزیک کمک می کنند، اما تشخیص هموفیلوس آنفولانزا با یافتن ارگانیسم بیماریزا در خون، مایع نخاع یا نمونه های تهیه شده دیگر قطعی می گردد. محیطی که برای کشت ارگانیسم به کار می رود باید تازه باشد تا بتواند رشد هموفیلوس را تضمین کند. استفاده از گاز کربنیک و محیط با رطوبت زیاد به کشت سریعتر میکروب به خصوص در مواقعی که بیمار آنتی بیوتیک دریافت کرده باشد کمک می کنند. درمان: هموفیلوس آنفلوآنزا با تولید آنزیم‌های بتالاکتاماز یا تغییر پروتئین‌های اتصالی به پنی سیلین، به بسیاری از آنتی بیوتیک‌ها مقاوم هستند. در موارد شدید عفونت از سفوتاکسیم و سفتریاکسون استفاده می‌شود. در موارد غیر شدید از آمپی سیلین و سولباکتام، سفالوسپورین‌های نسل دوم و سوم یا فلوروکوئینولون‌ها استفاده می‌شود. ماکرولیدها در بیماران حساس به آنتی بیوتیک‌های بتلاکتام، تجویز می‌گردد.