دانلود مقالات ISI درباره آموزش بین حرفه ای + ترجمه فارسی

آموزش بین حرفه ای یکی از روش های آموزشی است که در متون مختلف، استفاده از آن تأکید شده است و اعتقاد بر این است که می تواند باعث افزایش همکاری های بین حرفه ای و بهبود کیفیت مراقبت از بیمار شود. به طور رایج، حرفه­ های مراقبت سلامت (اعم از پزشک، پرستار، پیراپزشک و دیگر حرفه ها) علی رغم اهمیت کار تیمی در مراقبت سلامت به عنوان مجموعه ای از حرفه ها و واحدهای مجزا فعالیت می کنند. حقیقت این است که اعضای این تیم ها بندرت با هم آموزش می بینند. به علاوه آن ها از رشته های مختلف با برنامه های آموزشی متفاوت می آیند و اصولا کمتر می توانند به صورت تیمی کار کنند. یکی از دلایل ضعف کار تیمی می تواند درک ضعیف از دیگر حرفه ها باشد. از طرفی مشخص شده است که کار تیمی برای ایمنی بیمار بسیار مهم است، خصوصاً «وقتی که اعضای تیم به خوبی مسؤلیت های خود را می دانند»، زیرا باعث می شود اشتباهات کمتری نسبت به افراد مرتکب شوند. در واقع می توان گفت ماهیت مراقبت از بیمار، تیمی بودن آن است و نیاز فزاینده به بهبود ارتباط در میان اعضای تیم مراقبت سلامت احساس می شود. از طرفی همکاری های بین حرفه ای نیز به عنوان یکی از اصول مؤثر آموزشی، مطرح شده است. به گونه ای که محققان زیادی بر اهمیت کارگروهی و همکاری بین حرفه ای اعضای تیم سلامت تأکید کرده اند. در نتیجه برای افزایش عملکرد تیمی در بین پرسنل مراقبت سلامت نیاز به یک استراتژی آموزشی، ضروری است. بنابراین هر روش یا رویکرد آموزشی که بتواند رسیدن به این هدف را محقق سازد از اهمیت زیادی برخوردار است. به نظر می رسد استراتژی که می تواند راه حلی مناسب برای این موضوع باشد، آموزش بین حرفه ای است. آموزش بین حرفه ای به عنوان یکی از رویکردهای نوین در آموزش فراگیران نظام سلامت و نیز یکی از رویکردهای آموزشی است که در متون مختلف، بر استفاده از آن تأکید شده است و می تواند باعث افزایش همکاری های بین حرفه ای و بهبود کیفیت مراقبت از بیمار شود. در آموزش بین حرفه ای، شاغلین دو یا چند حرفه با یکدیگر، از یکدیگر و درباره یکدیگر یاد می گیرند تا با افزایش همکاری ها، کیفیت ارائه خدمات و مراقبت از بیمار را بهبود بخشند. آن چه از این تعریف مشخص است این است که اولاً آموزش، توسط رخدادهای یادگیری تعریف می شود؛ ثانیاً لازمه یادگیری فعال یادگیری از یکدیگر، با یکدیگر و درباره یکدیگر است و ثالثاً هدف اصلی این نوع آموزش، افزایش همکار ی ها و بهبود مراقبت از بیمار است. بر اساس مستندات موجود، اولین برنامه های آموزش بین حرفه ای به دهه 1960 میلادی در کشور کانادا برمی گردد. دان (Dunn) بکارگیری این رویکرد در برنامه های آموزش مداوم در یکی از بیمارستان های روانپزشکی کانادا را با حضور یک روانپزشک، روانشناس، سوپروایزر پرستاری و کلیه کارکنان آن بیمارستان معرفی می کند.