Integrating biophysical and socio-economic evaluations to improve the efficacy of adaptation assessments for agriculture

این مقاله نشان می دهد که چگونه ارزیابی های بیوفیزیکی و اجتماعی-اقتصادی از گزینه های سازگاری می تواند یکپارچه برای آزمایش اثربخشی گزینه ها و پیش بینی خطرات اجتماعی و موانع بالقوه برای تصویب. ما رویکرد را با ترکیب یک تحلیل مدل با ارزیابی چند معیاره از 12 گزینه سازگاری توسط گریزر از مراتع استرالیا ارائه می کنیم. نتایج ما نشان می دهد که استراتژی های مدیریت میزان گاوداری و املای مرتع در بهبود خواص آب و هوایی در مراتع موثر هستند و راه حل های کوتاه مدت برای آنها آسان است. به نظر می رسد بهبود وضعیت زمین، دارای بیشترین مزایای بالقوه درازمدت است، اما به دلیل مشکلاتی که از اجرای آن در نظر گرفته شده است، به دلیل امکان پذیر بودن یا موثر بودن در نظر گرفته نمی شود. محدوده های سازگاری که در ارزیابی ها مشخص شده است می توانند برای مشارکت با ذینفعان و ایجاد مبنایی برای ترکیب ملاحظات تغییر آب و هوا در مدیریت و سیاست استفاده شوند. این رویکرد همچنین دیدگاه های متضاد را در ارزیابی هایی که ممکن است از اهداف متفاوت مدیریت، ظرفیت سازگاری و درک مخاطرات آب و هوا حاصل شود، بیان می کند. این عوامل موانع بالقوه برای انطباق است. رویکرد ارزیابی یکپارچه، استراتژی های انطباق و توصیه های سیاستی را توسعه می دهد که ارتباط بیشتری با سهامداران فردی دارند و از ایجاد ظرفیت برای تسهیل موثرترین اقدامات انطباق پشتیبانی می کند.