'You feel unusual walking': The invisible presence of walking in four English cities

پیاده روی به طور گسترده ای برای سلامتی و محیط زیست به رسمیت شناخته شده است، با این وجود بسیاری از سفرهای کوتاه در مناطق شهری با استفاده از ماشین ها ادامه دارد. این مقاله به تحقیق از یک پروژه بزرگ چند منظوره برای تحلیل عوامل محدود کننده راه رفتن برای سفر روزمره کمک می کند. استدلال می شود که اگر چه اکثر مردم می بینند که در یک نور مثبت راه می روند و تقریبا هر کس در برخی مواقع پیاده روی می کند، به عنوان فعالیتی که در جامعه به وضوح قابل مشاهده است و به ندرت در برنامه ریزی زیرساخت های شهری شناخته شده است. تحقیقات ما نشان می دهد که در شرایط کنونی شهر، محدودیت هایی که از سوی عوامل خانوادگی و سبک زندگی به وجود می آیند، ادراکات ایمنی و راحتی و انتظارات در مورد آنچه که به معنای مسافرت روزمره است، شدت محدودیت راه رفتن را برای بسیاری از مردم محدود می کند. ما استدلال می کنیم که در حالی که مقادیر پایین پیاده روی برای اهداف خاص، به خصوص اوقات فراغت و سلامتی، معمول است و انتظار می رود، پیاده روی به ندرت به عنوان یک شکل قابل مشاهده یا قابل حمل از حمل و نقل روزانه دیده می شود. برای رفتن به خارج از این هنجارهای انتظار با پیاده روی بیشتر به عنوان رفتار غیر معمول طراحی شده است، و این واقعیت که تعداد قابل توجه پیاده روی در خیابان های شهری اتفاق می افتد، به سختی مورد تایید قرار می گیرد. ما استدلال می کنیم که نیاز به شناخت کامل راه رفتن که وجود دارد، و برنامه ریزی موثرتری برای پذیرش عابران پیاده، به طوری که پیاده روی به عنوان یک راه انتظار برای حرکت در اطراف مناطق شهری در نظر گرفته می شود.