Changes in bone matrix properties with aging

به خوبی شناخته شده است که از دست دادن استخوان همراه با پیری در هر دو مردان و زنان و کمک به شکنندگی اسکلتی در جمعیت مسن، اما تغییرات که به ماتریس بافت استخوانی رخ می دهد کمتر شناخته شده است. این تغییرات در کیفیت استخوان، تضعیف اسکلتی را که همراه با از دست دادن توده استخوانی است، تشدید می کند. کیفیت بافت استخوانی تحت تاثیر تغییرات مرتبط با سن در مواد معدنی استخوان، کلاژن و پروفیل های متقاطع آن، بخش های آب و حتی پروتئین های غیر کلاژنی قرار می گیرد. به طور معمول تصور می شود که کانی سازی بافت بیشتر همراه با پیری است زیرا گردش استخوان در افراد مسن کاهش می یابد، اما اطلاعات برای این ضعیف است. با این حال، ممکن است تغییرات در کیفیت کریستال های معدنی و جایگزینی موجود در کریستال وجود داشته باشد. هر دو ماده متقابل آنزیمی- متمرکز و غیر متقابل کلاژن-متصل به آنزیمتیک، با سن تقویت می شوند. سابق، تمایل دارند که استخوان ها را سخت تر و قوی تر کند، اما در عین حال ساختن استخوان سخت تر می تواند آن را شکننده تر و شکننده تر کند. آب معدنی استخوان که به کلاژن و یا معدنی محدود نمی شود با افزایش سن افزایش می یابد، زیرا توده استخوانی از بین می رود، اما آب که با کلاژن و معدنی همراه با سن کاهش می یابد. این تغییرات به ضعف اسکلتی کمک می کند با کاهش مقدار که استخوان می تواند قبل از شکستگی تغییر شکل دهد. در نهایت، پروتئین های غیر کلاژانی دارای خواص فیزیکی هستند که می توانند خواص مکانیکی ماتریکس را تغییر دهند و همچنین می توانند توابع سیگنالینگ مولکولی را که تنظیم مجدد از استخوان را تنظیم می کنند، داشته باشند. این که آیا این تغییرات با سن تغییر می کند، چگونه تغییر می کنند و چگونه این آسیب پذیری اسکلتی با پیری را تحت تاثیر قرار می دهد، هنوز به طور گسترده ای در جعبه سیاه است و نیازمند بررسی های بسیار بیشتری است. نقش هر کدام از این عوامل در شکنندگی اسکلت دشوار است برای ارزیابی بالینی به عنوان روش آسان و یا اقتصادی برای ارزیابی آنها وجود دارد، اما یک تصویر از شکنندگی در اسکلت پیری بدون آنها کامل است.