Epilepsy and cognition - A bidirectional relationship?

همراهی های شناختی در صرع بسیار معمول است و اغلب به عنوان ثانویه به صرع و یا ناشی از صرع دیده می شود. فرضیه ضمنی و گاهی صریح آن این است که صرع (به معنی داشتن تشنج) مغز را آسیب می رساند و در نتیجه منجر به تضعیف عملکرد و تغییرات رفتاری می شود. این مقاله، زمینه های تاریخی این دیدگاه را در بر می گیرد که با گزارش های قدیمی «زوال صرع» مشخص می شود و این واقعیت است که بیشتر تحقیقات شناختی در صرع مزمن به صورت گذشته ی گذشته انجام می شود. سوال اصلی مقاله حاضر این است که آیا رابطه دو طرفه بین صرع و شناخت وجود دارد. در این راستا ضروری است که بیمار را از بین ببریم و علائم چیست. مشکلات شناختی اغلب از زمان ابتلا به صرع وجود دارد، اگر نه قبل از آن، و تأثیر صرع بر شناخت، بدون در نظر گرفتن پاتولوژی مغز و پویایی آن نیز قابل تشخیص نیست. تجزیه و تحلیل علل صرع به طور فزاینده ای نشان می دهد که شرایطی که صرع، مشکلات شناختی و رفتاری همه علائم یک بیماری پاتولوژیک اساسی است. ظرفیت ذخایر کارکردی نتیجه صرع و درمان آن را تعیین می کند. رابطه بین عملکردی بین صرع و رفتار وجود دارد، از آنجا که فعالیت صرع می تواند رفتار و رفتار را تحت تاثیر قرار می تواند فعالیت صرع را تغییر دهد. در نتیجه، یک دیدگاه یک طرفه از صرع متمرکز بر مشکلات رفتاری ناشی از صرع منسوخ شده است. چنین دیدگاهی حتی ممکن است از جستجوی و درمان عوامل مرتبط با زمینه علمی جلوگیری کند. در عوض یک رویکرد بالینی عملی مطرح شده است که بر طبق آن ترکیب بیماری صرع باید در ابتدای بیماری تشخیص داده شود و بر طبق آن ممکن است نیاز به رویکرد درمان جداگانه باشد.