Perspectives of elementary school educators in Japan, South Korea, Taiwan and the US on disability, stigmatization and children's developing self Part 1: Defining the problem in cultural context

اذیت و آزار افراد مبتلا به معلولیت مسئله عدالت اجتماعی وسیع است. در این مقاله، مطالعه ای درباره معلولیت، ناتوانی و خودسوزی برای کودکان معلول و همسالان آنها به طور معمول در حال توسعه است. این اولین از دو مقاله همراه است. این مسئله مشکوک شدن را از دیدگاه مدرسان مدارس ابتدایی تجربه می کند که در زمینه های متنوع فرهنگی مشغول به کار هستند. ما تجزیه و تحلیل بین فرهنگی از مصاحبه های فردی و صوتی ضبط شده با 26 ژاپنی، 43 کره ای، 16 تایوانی و 18 مربی آمریکایی، از جمله کارگران اجتماعی مدرسه انجام دادیم. معلمان از هر چهار گروه فرهنگی معلولیت و ننگ را به عنوان چالشی برای توسعه کودکان خود توصیف می کنند: کودکان دارای معلولیت ممکن است خود را به عنوان جداگانه و ناکافی تجربه کنند و همسالان به طور معمول در حال توسعه ممکن است خود را به عنوان فقدان ارزش های فرهنگی همدلی و احترام مورد انتظار از نظر فرهنگی تجربه کنند. درک آموزگاران از تجربیات کودکان نیز از لحاظ فرهنگی متنوع بودند. معلمان مختلف به توصیف کودکان دارای معلولیت به عنوان احساس عدم تعلق [ژاپن]، از دست دادن انگیزه [کره جنوبی]، خجالت بسیار [تایوان] و عزت نفس پایین [ایالات متحده] را توصیف کرد. آنها به طور متداول کودکان معمولی در حال توسعه را به عنوان مشکلی برای نشان دادن همدلی [ژاپن] توضیح دادند، شامل کودکان دارای معلولیت در گروه همسالان [کره جنوبی]، توسعه خیرخواهی [تایوان]، و نشان دادن احترام برای تفاوت های فردی [ایالات متحده]. ما ادراکات آموزگاران را در محدوده خاص اجتماعی-فرهنگی-تاریخی خود متمرکز می کنیم. مقاله دوم ما بر روی راه حل تمرکز خواهد کرد. به طور خاص، دیدگاه مربیان در مورد چگونگی به حداقل رساندن شرم آور بودن و حمایت از توسعه خود را برای کودکان معلول و همسالان خود را به طور معمول توسعه. با هم، این مقالات همراه، کارکنان اجتماعی را با دیدگاه های ارزشمند برای از بین بردن ناهماهنگی کودکان معلول در نسل های آینده ارائه می دهند.