The revolution re-visited: Clinical and genetics research paradigms and the productivity paradox in drug discovery

دستیابی به موفقیت در ژنتیک و زیست شناسی مولکولی در دهه 1970 و 1980 به عنوان یک انقلاب تکنولوژیکی عمده در پزشکی مطرح شد که موجی از اکتشافات جدید مواد مخدر را به وجود آورد. با این حال، چهل سال بعد، مزایای مورد انتظار آن را تحقق نیافته اند. من روایت بیوتکنولوژی را به عنوان یک انقلاب شومپیتری با مقایسه آن با پارادایم تحقیقاتی علمی پیش از آن، تحقیقات بالینی در بیمارستان ها مطرح می کنم. من این را به عنوان پارادایم های متمایز تحقیقاتی که شامل معرفت شناسی های مختلف، شیوه ها و شیوه های نهادی هستند، تحلیل می کنم. من ادعا می کنم که پیچیدگی سیستم های بیولوژیک به این معنی است که تحقیقات بالینی با نوآوری های پزشکی سازگار بوده و پارادایم زیست شناسی ژنتیک / مولکولی یک منطق پیش بینی را برای جستجوی آن در یافتن داروهای جدید مؤثرتر تحمیل کرده است. این مقاله نشان می دهد که چگونه کشف مواد مخدر در هر پارادایم گشوده می شود: در تحقیقات بالینی، کشف از مشاهدات افراد انسانی و از طریق یادگیری مبتنی بر بازخورد حاصل می شود، در حالی که در مدل ژنتیک کشف با یک هدف مولکولی دقیق تعریف می شود؛ بازخورد از بیماران در اواخر روند وارد می شود. مقاله بررسی تاریخ نهادی پس از جنگ است که شاهد کاهش نسبی تحقیقات بالینی و افزایش ژنتیک و علم مولکولی در چشم انداز تحقیقات زیست پزشکی پزشکی ایالات متحده است. تاریخ یک روایت متنی را نشان می دهد که نشان می دهد که در مقایسه با تدوین بیوتکنولوژی به عنوان یک انقلاب شومپیتر، پذیرش بیوتکنولوژی به عنوان یک پلتفرم کشف اصلی هسته ای، با تغییرات نهادی که عمدتا از پروسه های انتخاب علمی یا تکنولوژیک جدا شده بود، رانده شد. مفاهیم مربوط به ابتکارات سیاست های پزشکی و علوم تجربی مورد بحث قرار گرفته است.