Bridging the practitioner-researcher divide: Indicators to track environmental, economic, and sociocultural sustainability of agricultural commodity production

سیستم های کشاورزی، با پیوندهای خود با رفاه بشر، در دهه های پایانی بحث و جدل بوده اند. اما در میان دانشمندان و ذینفعان در مورد شاخص های مورد نیاز برای اندازه گیری پایداری تولید محصولات کشاورزی، توافق محدودی وجود دارد. ما معیارها و شاخص های پایداری را که در پژوهش های معاصر کشاورزی استفاده می شود، تحلیل می کنیم تا نشان دهند که شاخص های پایداری جدید به سرعت توسط محققان علاقه مند به سه پایه اصلی پایداری (محیط زیست، اقتصادی و اجتماعی فرهنگی) به سرعت توسعه می یابد. داده های مصاحبه با سازمان های اصلی و سازمان های سرمایه گذاری در کشاورزی پایدار نشان می دهد که شاخص ترین متداول در ادبیات آکادمیک با جنبه های اصلی تولید محصولات کشاورزی که تمرینکنندگان به دنبال آن هستند، با یکدیگر همپوشانی ندارند. گفت و گو بین متخصصان و محققان برای طراحی و استفاده بهتر از معیارها و شاخص هایی که هزینه های بالاتری دارند، می تواند برای مقایسه نتایج پایدار در بین کشورها و کالاها استفاده شود. ما استدلال می کنیم که پیدا کردن زمینه مشترک در میان محققان و متخصصان نیاز به هماهنگی در تلاش برای جمع آوری داده های مداوم، تمرکز بیشتر بر جمع آوری داده ها برای شاخص های مربوط به تولید محصولات کشاورزی پایدار و توجه بیشتر به تجزیه و تحلیل مجموعه داده های ترکیبی، به جای جمع آوری داده های جدید بر روی شاخص های جدید. با مشخص کردن دوازده جنبه کلیدی تولید کالای کشاورزی که تمرینکنندگان مصاحبه شده از سازمانها و سازمانهای مهم از نظر مهم برای ردیابی هستند، تجزیه و تحلیل ما یک چارچوب قوی را فراهم می کند که می تواند به تقسیم بخش های تحقیق و تمرین کننده مربوط به تولید کالاهای کشاورزی و استفاده از شاخص ها برای نظارت و ارزیابی پایداری آن. یافته های ما مربوط به جستجو برای مجموعه های متنوع شاخص های پایداری در یک زمان بحرانی در متن یک برنامه جدید پایدار جهانی در حال ظهور است.