When it's good to signal badness: using objective measures of discriminability to test the value of being distinctive

فرضیه این است که ارگانیسم های شکار ممکن است خطر ابتلا به شکست را با آشکارا نشانه ی عدم سودآوری یا آپوسماتیسم خود، تاریخچه ی طولانی در زیست شناسی رفتاری و تکاملی داشته باشند. برای درک کامل این ایده ی طولانی مدت، ما باید از ویژگی های شکار آپوزماتیک، مانند تمایز آنها از شکار دیگر، از منظر شکارچی بالقوه، اندازه گیری کنیم. به طور خاص، ما نیاز به اندازه گیری هایی نداریم که متضاد انسان باشند و بر مبنای اصول تبعیض ایجاد شده توسط روانپزشکان باشد. این مقاله با استفاده از یک معیار سنجش پذیری تجربی قابل قبول بر اساس تئوری تشخیص سیگنال است که در ابتدا توسط روانپزشکان مورد مطالعه قرار گرفت. علاوه بر این، ما در حال توسعه و آزمایشی یک مدل برای توصیف مزایای اجتناب از شکارچیان مشتق شده از تماشای سایر شکار می کنیم. با روش تجربی متفاوت (و به این ترتیب تمایز)، متوجه می شویم که افزایش تبعیض پذیری، مزیت اجتناب از شکارچی را به وجود می آورد، اما میزان این اثر بستگی به غنیمت بودن شکار و میزان نسبی شکار غیر سودمند دارد.