Connectivity in the human brain dissociates entropy and complexity of auditory inputs

سیستم های پیچیده با توجه به دو بعد مرکزی توصیف می شوند: (الف) تصادفی بودن خروجی آنها، که از طریق آنتروپی اندازه گیری می شود؛ و (ب) پیچیدگی آنها، که نشان دهنده سازماندهی ژنراتورهای سیستم است. در حالی که برخی از رویکردها معتقدند که پیچیدگی را می توان به عدم قطعیت یا انتروپی کاهش داد، علم علم پیچیدگی آن است که سیگنال های آنتروپی بسیار زیاد یا بسیار کم از سیستم های نسبتا غیر پیچیده تولید می شود، در حالی که سیستم های پیچیده به طور معمول تولید خروجی را با انتروپی بالا بین این دو افراط. در درک محیط خود، افراد از برنامه نویسی برای هر آنتروپی ورودی و پیچیدگی استفاده می کنند؛ عدم قطعیت نشانگر آنتروپی است و می تواند راهبرد های برنامه ریزی احتمالی را به ما اطلاع دهد، در حالیکه پیچیدگی نمایانگر مختصر و خلاصه ای از پیکربندی محیط زیستی است که می تواند به اهداف مستقل بپردازد، مثلا به عنوان یک الگو برای تعمیم و مقایسه سریع بین محیط. با استفاده از تظاهرات عصبی عملکردی، ما نشان می دهیم که در پاسخ به ورودی های شنیداری غلط پردازش شده، الگوهای ادغام عملکردی مغز انسان هر دو آنتروپی و پیچیدگی سیگنال شنوایی را دنبال می کنند. اتصال بین چندین مغناطیسی مغناطیسی با ورودی آنتروپی، که حساسیت به عدم قطعیت را می دهد، در حالی که اتصال بین مناطق دیگر، آنتروپی را به صورت محدب دنبال می کند که با حساسیت به پیچیدگی ورودی ردیابی می شود. این یافته ها نشان می دهد که مغز انسان به طور همزمان عدم قطعیت داده های حسی را دنبال می کند و به طور موثری مولد های محیطی خود را مدل می کند.