Changes in structural and functional connectivity among resting-state networks across the human lifespan

در حالت استراحت، حسگر حرکتی مغز و سیستم های شناختی بالاتر، در الگوهای سازمان یافته از فعالیت های مرتبط، تشکیل شبکه های حالت سکون را درگیر می کنند. یک سوال مهم مهم تجربی این است که چگونه قابلیت ارتباطی و اتصال ساختاری در داخل و بین شبکه های حالت استراحت با سن تغییر می کند. در این مطالعه از تکنیک های مدل سازی شبکه برای شناسایی تغییرات قابل توجه در سازمان شبکه در طول عمر انسان استفاده می کنیم. نتایج این مطالعه نشان می دهد که ارتباطات عملکردی و ساختاری کل مغز هر دو با سازماندهی مجدد سازمان ها با سن متفاوت است. به طور متوسط، اتصالات عملکردی در شبکه های حالت استراحت به شدت ضعیف می شوند، در حالی که ارتباط بین شبکه های حالت استراحت تمایل به افزایش می یابد. این تغییرات را می توان به یک زیر مجموعه کوچک از اتصالات کاربردی تبدیل کرد که تغییرات سیستماتیک را در طول عمر نشان می دهد. به طور خلاصه، تغییرات در قابلیت ارتباطی نیز در سطح وسیع گسترده ظاهر می شود، به عنوان جزئی از کنترل، حالت پیش فرض، توجه خاص / درشت، توجه به پشت و شبکه های بصری تبدیل شده اند کمتر کارایی یکپارچه، که نشان می دهد با کاهش مدولار جزء. همزمان سازی این سازماندهی عملکردی، کاهش تراکم و وزن اتصالات سفید آناتومیکی است. مناطق مرکزی به ویژه تحت تاثیر این تغییرات قرار دارند و ظرفیت آن مناطق برای برقراری ارتباط با دیگر مناطق، یک الگو برای کاهش طول عمر را نشان می دهد. در نهایت، رابطه بین قابلیت کاربردی و اتصال ساختاری نیز با سن تغییر می کند؛ پیوستگی عملیاتی در طول مسیرهای ساختاری چند مرحله ای در افراد مسن بیشتر است نسبت به افراد جوان تر. به طور کلی، تجزیه و تحلیل ما به تغییرات مرتبط با سن در ارتباطات بین منطقه ای در داخل و بین شبکه های استراحت اشاره می کند.