Stabilization of species coexistence in spatial models through the aggregation-segregation effect generated by local dispersal and nonspecific local interactions

تعاملات فضایی به طور گسترده ای تصدیق شده اند تا نقش مهمی در حفظ تنوع در جوامع بوم شناختی ایفا کنند. با این حال، کار نظری در این موضوع تمرکز کرده است که چگونه فرآیندهای فضایی، همزیستی گونه هایی را که در استراتژی هایشان متفاوت هستند، متمرکز می کنند، با توجه کمتر به اینکه چگونه فرآیندهای فضایی وقتی که رقبا معادل هستند، اهمیت دارند. علاوه بر این، اگرچه شناخته شده است که مدل هایی با پراکندگی محلی و رقابت محلی ممکن است تنوع بیشتری نسبت به رقبا داشته باشند نسبت به مدل هایی که در آنها این دو نه موضع گیری می شوند، بحث وجود دارد که آیا این نشان دهنده اثرات صرفه جویی است یا اینکه آیا یک مولفه ثبات . در این مطالعه، ما بررسی می کنیم که چگونه محدودیت پراکندگی و رقابت محلی غیر اختصاصی بر نتیجه اجتماعات گونه در جوامع موثر بر ریسک تصادفی تاثیر می گذارد. ما نشان می دهیم که فضا به تنهایی به عنوان یک عامل ثبات در یک مدل فضایی مداوم با پراکندگی و رقابت محلی عمل می کند؛ به عنوان مثال افراد نادر گونه به طور متوسط ​​تجربه کمتری نسبت به تراکم محله ها دارند، که باعث افزایش میزان تولید مثل در سرانه می شود که به طور سیستماتیک با افزایش فراوانی کاهش می یابد. این اثرات، زمان انقراض در یک سیستم بسته را افزایش می دهد و تنوع گونه ها را در سیستم باز با مهاجرت دائمی افزایش می دهد. اساسا این اثرات تثبیت شده هنگامی به دست می آید که محدودیت پراکندگی با رقابت محلی مواجه شود تا نوسانات نرخ رشد جمعیت را ایجاد کند. بنابراین این اثر می تواند یک مکانیزم نوسان شبیه به اثرات ذخیره سازی فضایی یا زمانی باشد، اما تولید آن صرفا در داخل بدن بدون نیاز به تغییرات زیست محیطی و یا تفاوت های گونه ای است.