Prioritising stakeholder engagement for forest health, across spatial, temporal and governance scales, in an era of austerity

سلامت درختان یک نگرانی عمده برای مدیران جنگل و همچنین دیگران است که از مزایای درختان، جنگل ها و جنگل ها برخوردار هستند. ما می دانیم که مشارکت ذینفعان می تواند به تعیین اینکه چه افرادی مهم در مورد جنگل ها و جنگل ها مهم هستند، کمک به توسعه رویکردهای مدیریت بهتر، افزایش تقاضای استراتژی های پیشنهادی و ایجاد گفتمان قوی تر دموکراتیک است. با این حال، سلامت درختان به دلیل دامنه وسیعی از ذینفعانی که به طور بالقوه دخالت دارند و تضعیف بودجه در معرض ریسک اقتصادی، چالش های خاصی را برای مشارکت ذینفعان فراهم می کند. مشارکت کنندگان در مقیاس فضایی مختلف (محلی، محلی خاص، منطقه ای، ملی و بین المللی) حضور دارند و باید در طول دوره های مختلف و در مقیاس های زمانی مختلف، گاهی در تصمیم گیری فوری، و همچنین در برنامه ریزی بیش از مقررات طولانی تر، که تصمیم گیری برای پیامدهای جنگل در آینده دراز مدت. از این رو، ما باید نه تنها با آن که می توانیم مشارکت کنیم، بلکه باید با آن همکاری کنیم. سوالات تحقیق ما این است: با چه کسی، چرا و چگونه باید در مقیاس های مکانی، زمانی و حکومتی و با منابع محدود برای رسیدن به اهداف فلسفی و عملی در رابطه با سلامت درختان، شرکت کنیم؟ چگونه می توانیم اولویت بندی تلاش های تعامل برای به دست آوردن "بهترین ارزش"؟ ما دو پروژه بهداشت درختی را انجام دادیم، هر دو با استفاده از مفهوم «مشارکت ذینفعان» در انگلستان مورد بررسی قرار گرفتند: (1) بررسی مفهوم انعطاف پذیری با ذینفعان بهداشت درختان؛ (2) بررسی چگونگی مشارکت ذینفعان می تواند پیشرفت تکنولوژی را برای تشخیص زودهنگام آفات و پاتوژن های درختی افزایش دهد. ما مصاحبه ها و فعالیت های تعاملی تجربی را انجام دادیم و کارگاه های آموزشی و سفرهای مشترک را با تعدادی از ذینفعان اجرا کردیم. ما متوجه شدیم که ذینفعان نقشه برداری یک شبکه پیچیده از افراد هیبریدی و نقش هایی را که بر روی پروژه ای قرار گرفته اند را شناسایی می کنند که چندین تحقیق و تحقیق را انجام می دهند. واضح است که همکاری با فعالیت های گسسته گرا، ایجاد ارتباطات مداوم و همکاری در شبکه ها و همکاری ها بسیار مهم بود. مشارکت افراد با استفاده از ابزارهای تعاملی، نوآورانه یا تجربی موثر بود. تنش بین شناخت ارزش ارتباطات و زمان و منابع لازم برای تعامل وجود دارد. در حالی که دولت در حال تلاش برای تحمیل مسئولیت است، محدودیت های ساختاری، محدودیت منابع و شکاف های دانش محدودیت ظرفیت دیگران را برای تحقق این انتظارات محدود می کند. به این نتیجه رسیدند که علیرغم ریسک اقتصادی، سرمایه گذاری برای پشتیبانی از روابط و شبکه ها، ترویج اصول هنجاری و اساسی مشارکت و مقابله با فرهنگ ممیزی مورد نیاز است، نه تمرکز صرفا بر دستیابی آسان و قابل اندازه گیری کوتاه مدت.