Global to local genetic diversity indicators of evolutionary potential in tree species within and outside forests

یک روند کلی از دست رفتن تنوع زیستی در سطح جهانی، منطقه ای، ملی و محلی وجود دارد. برای نظارت بر این روند، فرایندهای سیاست بین المللی در طول دو دهه گذشته ثروتی از شاخص ها ایجاد کرده اند. با این حال، شاخص های تنوع ژنتیکی، از نظر طرح جامع نظارت بر زیست شناختی، غم انگیز نیستند. در اینجا، ما یک بررسی و ارزیابی از تلاش های مختلف ارائه شده برای ارائه چنین شاخص های تنوع ژنتیکی درخت از سطح جهانی به سطح واحد مدیریت است. تا کنون، هیچ شاخص کلی پذیرفته شده به عنوان استانداردهای بین المللی ارائه نشده است و نه برای آزمایش احتمالی استفاده از آنها در عمل. ما پیشنهاد می کنیم شاخص هایی برای نظارت بر تنوع و پویایی ژنتیک باید بر اساس جایگزین های اکولوژیکی و جمعیت شناختی تنوع سازگاری و همچنین نشانگرهای ژنتیکی که قادر به شناسایی فرسایش ژنتیکی و جریان ژن هستند، باشد. مقایسه توزیع ژنیکولوژیک گذشته و حال (الگوهای تنوع ژنتیکی صفات سازگاری کلیدی در فضای اکولوژیک) گونه های انتخاب شده، روش واقعی ارزیابی روند تغییرات درون ویژه است و به این ترتیب نشان دهنده وضعیت تنوع ژنتیک درخت است قادر به نشان دادن فشارهای احتمالی تهدید تنوع ژنتیکی است. شناخت مزایای تنوع ژنتیکی مربوط به خدمات اکوسیستم پیچیده است، اما روند فعلی در عملکرد کاشت، امکان نشان دادن سود را ارائه می دهد. شاخص های پاسخ به طور کلی بسیار ساده تر هستند، زیرا تشخیص و حتی اندازه گیری از قبیل تحقیق، آموزش، پرورش، حفاظت و مقررات و برنامه ها نسبتا ساده است. تنها شاخص های دولتی می توانند الگوهای ژنتیکی و فرآیندهای را که برای حفظ تنوع ژنتیکی اساسی هستند، نشان دهند. بنابراین، شاخص های غیر مستقیم از فشار، سود و یا پاسخ به طور مستقل از شاخص های دولتی استفاده نمی شود. یک مجموعه منسجم شاخص هایی که شامل تنوع-بهره وری-مدیریت دانش بر اساس رویکرد ژنتیک شناختی است، برای کاربرد در گروه های مناسب گونه های درختی وحشی و کشت در سراسر جهان پیشنهاد شده است. این شاخص ها به طور واقعی دولت، روند و پتانسیل منابع ژنتیکی درخت در جهان را برای حمایت از رشد پایدار منعکس می کند. وضعیت تنوع ژنتیکی بر اساس روند جمعیت توزیع جمعیت و الگوهای تنوع گونه های انتخاب شده است. بهره وری از منابع ژنتیکی درختان در استفاده فعلی، امکان بالقوه بسیج منابع را منعکس می کند. روند دانش، ظرفیت بالقوه برای توسعه منابع را پایه ریزی می کند و مدیریت فعلی منابع ژنتیکی خود را نشان می دهد که ما چقدر خوب عمل می کنیم و نیاز به بهبودی دارد.