Uncertainty quantification of creep in concrete by Taylor expansion

اگر مدل پیشبینی خیزش قطعی با داده های اندازه گیری واقعی مقایسه شود، اغلب تفاوت های قابل توجهی را می توان مشاهده کرد. این ناسازگاریها با علل مختلف، یعنی عدم اطمینان مدل، پارامترهای ورودی نامعلوم، خطاهای اندازه گیری و استفاده غیرمستقیم از مدل های پیش بینی خزش در خارج از محدودیت های آنها مرتبط است. اول، مکانیزم فیزیکی باعث خزش بتن هنوز کاملا درک نشده است. بنابراین، این احتمال وجود دارد که تاثیرات خاصی بر خزش بتن در این مدل های پیش بینی شده در نظر گرفته نشده و خطاهای مدل سیستماتیک باشد. اشتباهات مدل را می توان با مقایسه مقادیر پیش بینی شده با داده های تجربی مقایسه کرد. در مرحله دوم، کارایی تصادفی پارامترهای ورودی یک منبع اضافی عدم قطعیت را ایجاد می کند که می تواند توسط واریانس پاسخ مدل محاسبه شود. ضریب تغییرات در عملکرد مدت زمان، یعنی زمان از زمان استفاده از بار، یک اندازه مفید برای تعیین میزان عدم قطعیت است. در ادبیات، تحلیل آماری با استفاده از شبیه سازی عددی اغلب برای این موضوع استفاده می شود. با این حال، حتی برای روش های نمونه گیری تخصصی، مقدار زیادی از نمونه ها برای پوشش محدوده های مربوطه از پارامترهای مختلف ورودی لازم است. هدف از مطالعه حاضر، ارائه یک مقدار کم و عدم اطمینان از مدل های پیش بینی خزش در ارائه پارامترهای ورودی نامشخص است. این تقریب بر اساس یک رویکرد سری تیلور است. این روش دارای مزیتی است که نیازی به شبیه سازی عددی ندارد و نیازی به دانستن تابع چگالی احتمال پارامترهای ورودی نیست. این روش با تجزیه و تحلیل آماری برای چندین مدل پیش بینی خزش در دسترس در ادبیات و کدهای طراحی مقایسه و مقایسه شده است.