Prenatal stress and genetic risk: How prenatal stress interacts with genetics to alter risk for psychiatric illness

خطر برای اختلالات روانپزشکی پیچیده است و شامل درآمد ژنتیکی داخلی و تجربیات و اثرات محیطی آن است. رشد جنین در دوران بسیار پیچیده ای رخ می دهد که در آن عوامل ژنتیکی و محیطی می توانند در ایجاد ریسک نقش داشته باشند. این عوامل محیطی به مغز جنینی متفاوت از پس از تولد می پردازند. در اینجا، ما به طور کامل بررسی ادبیات مدل انسان و حیوان برای مطالعاتی که تعامل بین خطرات ژنتیکی و یک قرار گرفتن در معرض محیط زیست خاص را با ارتباطات قوی و پیچیده با نتایج ناخودآگاهی و استرس مادر قبل از تولد بررسی می کند. تعامل ژن و محیط زیست برای استرس هایی که در دوران کودکی، نوجوانی و بزرگسالی رخ می دهد، نشان داده شده است. کار اضافی نشان می دهد که خطر استرس پس از زایمان ممکن است به طور مشابه پیچیده باشد. مطالعات مدل حیوانی شروع به رفع برخی از سازوکارهای زمینه ای، از جمله حساسیت های ژنتیکی مادر یا جنین که با قرار گرفتن در معرض استرس و کسانی که آن را نداشته اند، شروع شده است. به طور خاص، پایه ژنتیکی مکانیسم های فیزیولوژی سیگنالینگ و مکانیسم های فیزیولوژیک نشانه های سروتونین و دوپامین به ویژه در ارتباط با تغییرات رفتاری اجتماعی، توجه و درونی است، در حالی که دیگر عوامل ژنتیکی، از جمله برخی از عوامل رشد و ژن های مرتبط با هورمون هستند. تعاملات هر دو مدل دیاتیز-استرس و حساس بودن افتراقی را نشان می دهد. عوامل ژنتیکی مادر توجه کمتری نسبت به فرزندانشان دارند، اما تاثیرات استرس پس از زایمان را به شدت تعدیل می کنند. اولویت های تحقیق در آینده، بررسی پاسخ مادران به فرم های متمایز تنش و ایجاد روش های کل ژنوم برای بررسی مشارکت انواع ژنتیک مادران و فرزندان، به ویژه از جمله ژن هایی است که در توسعه ی عصبی نقش دارند. این یک زمینه رو به رشد از تحقیقات است که در نهایت نه تنها به درک وسیع پاتوفیزیولوژی روانپزشکی بلکه همچنین تلاش برای پزشکی شخصی تبدیل خواهد شد.