Transformational change in parenting practices after child interpersonal trauma: A grounded theory examination of parental response

آسیب بین فردی کودک با یک میزبان از نتایج منفی همراه است، هم همزمان و هم در بزرگسالی. پاسخ های پدر و مادر پس از تروما می تواند نقش مهمی در تعدیل پاسخ های کودک، علائم و عملکرد پس از ضربه ایفا کند. با این حال، والدین خود نیز پس از طفل فرزند خود در معرض تروما، اعتیاد به افسردگی، آسیب روانی، نگرانی درباره ایمنی کودک، تغییر در نظم و امنیت، و احساس سرزنش، تاثیر می گذارند. با این حال، بیشتر این تحقیقات قبلی از محدودیت های روش شناختی مانند تمرکز بر توصیف و همبستگی، ارائه یک استاتیک یک شوتا رنج می برد؟ ارزیابی والدین پس از تروما و به طور عمده بر نتایج مرتبط با سوء استفاده جنسی از کودک متکی است. این پروژه یک تئوری جامع و توضیحی از روند پویا ایجاد کرد که از طریق آن پدر و مادر در پاسخ به طیف وسیعی از آسیب های کودک تغییر می یابند، با استفاده از نمونه ای از والدین که کودکان طیف وسیعی از انواع درگیری های بین فردی را تجربه کرده اند. تجزیه و تحلیل تئوری های مبتنی بر نشان دهنده یک مدل پویا سه فاز از تحول ناگهانی است که در آن والدین بی ثباتی، کالیبراسیون دوباره و ثبات در شیوه های فرزندپروری در پاسخ به آسیب های کودک را تجربه کردند. والدین در مورد حفاظت و ترمیم کودک قربانی، اغلب به هزینه نیازهای خود متمرکز شده بودند. اکثر والدین به فاز رشد پس از قاعدگی رسیده اند، اما بهبودی رضایتبخش است، اما فرایندهایی که مانع از این بهبود می شوند نیز مورد بحث قرار می گیرند. این مطالعه اولین شواهدی را ارائه می دهد که سیستم های دینامیکی تغییر و همچنین رشد پس از زایمان غیرمعمول می تواند به والدین قربانیان آسیب های کودک اعمال شود. ایجاد تئوری توضیحی مسیرهای مهمی را برای تحقیقات آینده و نیز مداخلات و خدماتی که به خانواده هایی که آسیب های کودکان را تجربه کرده اند، فراهم می کند.