Resilience after maltreatment: The importance of social services as facilitators of positive adaptation

این یادداشت تمرین نشان می دهد که انعطاف پذیری در کودکان که مرتکب شده اند، نتیجه چند عامل محافظتی، از جمله کیفیت خدمات ارائه شده به کودکان در معرض بدبختی مزمن است. این دیدگاه اجتماعی اکولوژیکی از انعطاف پذیری نشان می دهد که انعطاف پذیری فرایندی است که حاصل تعاملات بین افراد و محیط آنها است و بستگی به ویژگی های فردی (خلق و خوی شخصیت)، عوامل تعیین کننده سلامت بر خانواده ها و خانواده های کودکان، مداخلات رسمی توسط ارائه دهندگان خدمات مختلف (رفاه کودکان، تحصیلات ویژه، سلامت روان، اعتیاد، سلامت عمومی و اصلاح نوجوانان) و سیاست های اجتماعی که بر خدمات رسانی به افراد آسیب پذیر تأثیر می گذارد. پزشکان و محققانی که با انعطاف پذیری کودکان مبتلا به سوء مصرف و غفلت مواجه هستند، تمایل به نادیده گرفتن فرآیندهای محافظتی منحصر به کودکان مورد آزار و اذیت دارند که متفاوت از فرآیندهای محافظتی است که باعث پیشرفت مثبت در میان کودکانی می شود که از بدرفتاری برخوردار نیستند. مهمتر از همه، مطالعات انعطاف پذیری در میان کودکان دست و پاگیر، به ندرت بررسی تاثیر مداخلات رفاهی کودکان بر روی انعطاف پذیری کودکانی که مرتکب اشتباه شده اند، اشتباه بودن توانایی های کودکان را در مقابله با نتیجه عوامل فردی، به جای پاسخ دهی ارائه دهندگان خدمات و دولت ها برای تطبیق مداخلات با نیازهای کودکان. برای ارتقاء قابلیت انعطاف پذیری در میان کودکان متخلف، افرادی که مداخلات را طراحی و پیاده سازی می کنند باید سه جنبه برنامه ریزی مرتبط با انعطاف پذیری را در نظر بگیرند: حمایت های اجتماعی و خدمات رسمی در دسترس تر و دسترسی پذیری بیشتر باشد. برنامه های طراحی را به صورت انعطاف پذیری به طوری که بتوانند به تأثیر دیفرانسیل واکنش نشان دهند، نوع خاصی از مداخلات بر روی کودکان که در معرض انواع مختلف بدرفتاری قرار دارند؛ و مداخلات طراحی را بیشتر متمرکز بر زیر جمعیت کودکان که بدرفتاری کرده اند، به جای برنامه های گسترده ای در سراسر جمعیت.