Learning to learn - Intrinsic plasticity as a metaplasticity mechanism for memory formation

استفاده از آن یا از دست دادن آن؟ اعتراض مردمی است که اغلب با افزایش وابستگی به توانایی های شناختی ارتباط دارد. تحقیقات زیادی بر روی درک دقیق اینکه چگونه مغز به عنوان یک تابع از تجربه تغییر می کند متمرکز شده است. چنین پلاستیکی وابسته به تجربه شامل تغییرات ساختاری و عملکردی است که به رفتارهای سازگار مانند یادگیری و حافظه، و همچنین رفتارهای ناسازگار، از جمله اختلالات اضطرابی، ترس و اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه کمک می کند. با افزایش سن جمعیت ما، درک چگونگی پلاستیک وابسته به استفاده در طول عمر تغییر می کند همچنین می تواند به تقویت پیری مغز سالم کمک کند. تصور غلط رایج این است که چنین پلاستیکی وابسته به تجربه (مثلا یادگیری وابسته) مترادف با پلاستیک سیناپسی است. اشکال دیگر پلاستیک نیز نقش مهمی در شکل دادن به تغییرات تطبیقی ​​در سیستم عصبی، از جمله پلاستیک ذاتی - تغییر در تحریک پذیری ذاتی یک نورون. پلاستیسیته ذاتی ممکن است از تغییر در تعداد، توزیع یا فعالیت کانال های مختلف یونی که درون نورون وجود دارد، حاصل شود. در اینجا شواهدی ارائه می دهیم که پلاستیسیته ذاتی یک همبستگی عصبی مهم و تکاملی در یادگیری یادگیری است. پلاستیسیته ذاتی به عنوان مکانیسم متاپلستیک با کاهش آستانه تغییرات سیناپسی عمل می کند. بنابراین، تغییرات ذاتی مربوط به یادگیری می تواند انعطاف پذیری و یادگیری سیناپسی آینده را تسهیل کند. چنین تغییرات ذاتی می تواند تخصیص یک ردیابی حافظه در ساختار مغز را تحت تاثیر قرار دهد و هنگامی که به خطر می افتد، می تواند در کاهش فرآیند پیری موجب کاهش شناختی شود. این نقش منحصر به فرد از تحریک پذیری ذاتی می تواند بینشی در مورد شکل گیری خاطرات ایجاد کند و جالب تر اینکه چگونه نورون هایی که در ردیابی حافظه شرکت می کنند انتخاب شده اند. مهمتر از همه، مدولاسیون تحریک پذیری ذاتی می تواند به تنظیم توانایی یادگیری اجازه دهد - این می تواند درمان یا کاهش زوال شناختی را نه تنها در بیماران مبتلا به اختلالات بالینی بلکه در جمعیت پیری نیز ارائه دهد.