Impairments of multisensory integration and cross-sensory learning as pathways to dyslexia

دو سیستم حسی برای یادگیری خواندن ضروری است. کلمات نوشته شده از طریق سیستم بصری و صداهای مربوط به آن از طریق سیستم شنوایی وارد مغز می شوند. وظیفه قبل از شروع خواننده کاملا پایه است. او باید مکاتبات بین نشانه های ارتوپدی و واژگان فلوئمی یاد بگیرد، و او باید این کار را به نقطه ای انجام دهد که "ارتباط خودکار" بین این واحدهای متمایز از زبان حساس وجود دارد. این خود آشکار است که یادگیری خواندن نیازمند تشکیل انجمن های متقابل حسی به نقطه ای است که نمایه های چند جملهای عمیقا رمز شده به دست می آیند. در حالی که اکثریت افراد این کار را با تخصص بالایی انجام می دهند، برخی از تلاش ها برای دستیابی به توانایی های ابتدایی حتی به دست می آیند. چرا افراد مبتلا به نارساخوانی، که در نهادهای گوناگون دیگر به خوبی می آموزند، در این کار خاص موفق به شکست نمی شوند؟ در اینجا، ما ادبیات را بررسی می کنیم، به نحوی که آن را در پردازش چندتایی در حالت نارساخوانی قرار می دهد. ما حمایت قابل توجهی از نقص های چندسنجری در نارساخوانی را پیدا می کنیم و به این نتیجه می رسیم که برای به طور کامل درک مبانی عصبی آن، بایستی یکپارچگی مکانیسم های ادغام شنوایی بصری را کاملا بررسی کنیم.