Ecological and economic conditions and associated institutional challenges for conservation banking in dynamic landscapes

حوزه های حفاظتی سنگ بنای سیاست فعلی تنوع زیستی است. با این وجود از دست رفتن تنوع زیستی همچنان محدودیت محدوده گسترش شبکه های حفاظت شده ناشی از چشم انداز حفاظت از محیط زیست است که شامل هر دو منطقه حفاظت شده و چشم انداز وسیع تر است. این برای ابزارهای سیاستی است که می تواند دینامیک استفاده از زمین را مدیریت کند، به طور همزمان خواستار حفاظت (به عنوان مثال از دست دادن خالص تنوع زیستی) و توسعه اقتصادی باشد. بانکداری حفاظتی می تواند چنین وسیله ای باشد، اما تنها زمانی که معیارهای خاصی برآورده می شوند. بر پایه تئوری شبکه های زیست محیطی، ما دیدگاه های زیست محیطی، اقتصادی و نهادی را در مورد بانکداری حفاظت از محیط زیست برای شناسایی زمان و جایی که باندهای حفاظتی امکان پذیر است ترکیب می کنیم. پیش نیازهای اقتصادی شامل فعالیت بازار کافی برای مطابقت با تقاضا و عرضه است. ظرفیت نظارتی مناسب برای طراحی و اجرای قوانین تجاری ضروری است. از دیدگاه زیست محیطی، گردش در محیط زیست حداقل در شبکه های بزرگ و به هم پیوسته آسیب می رساند. برای بسیاری از انواع اکوسیستم، این پیش نیازها به ندرت در عمل اتفاق می افتند: فعالیت بازار کافی، بازدهی مناسب زیستگاه را نشان می دهد، اما اکثر شبکه های زیست محیطی به اندازه کافی قوی نیستند تا بتوانند گردش های زیستگاه مکرر را باطل کنند. بنابراین، بانکداری بهتر است به انواع معمول و بازسازی انواع اکوسیستم (به عنوان مثال برخی از سیستم های ساحلی، تالاب ها، مراتع غنی از مواد مغذی) محدود شود. علاوه بر این، بانکداری حفاظت از محیط زیست می تواند به یک زیر مجموعه از شبکه فقط، به عنوان یک چشم انداز گسترده تر، به عنوان یک ابزار مکمل برای سیاست حفاظت از منطقه است. با قوانین تجاری مناسب و ترتیبات سازمانی، از دست دادن و به دست آوردن زیستگاه می تواند به منظور بهبود انسجام فضایی و اندازه شبکه های زیست محیطی و ظرفیت مناظر برای حمایت از تنوع زیستی مدیریت شود.