Reduced availability of habitat structures in urban landscapes: Implications for policy and practice

بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند و انتظار می رود که روند رشد شهرنشینی در 50 سال آینده در سطح جهانی ادامه یابد. مناظر شهری از لحاظ بیولوژیکی پایدار خواهد بود، در حالی که ساختارهای اصلی زیستگاه (مانند درختان، درختچه ها و بقایای چوب) که از تاکسی های مختلف پشتیبانی می کنند، حفظ می شود. با این حال، اطلاعات تجربی کمی در مورد میزان ساختارهای زیستگاه در مناظر شهری وجود دارد. به دست آوردن این داده ها اولین گام ضروری برای کاهش اثرات زیست محیطی شهر سازی است. این به این دلیل است که تمرینکنندگان شهری میتوانند از این اطلاعات برای تدوین سیاستهای مدیریت هدفمند و استراتژیهای حفاظتی استفاده کنند که به دنبال حفظ و حفظ ساختارهای زیستگاه در مناظر شهری هستند. ما در دسترس بودن ساختارهای متعدد زیستگاه در فضای سبز شهری، زمین های کشاورزی و ذخایر نیمه طبیعی در کانبرا، جنوب شرقی استرالیا مقایسه کردیم. در فضای سبز شهری، تراکم و / یا احتمال وقوع درختان، نهال ها، درختان مرده، درختان توخالی، توخالی، سیاههها و پوشش گیاهی بومی و زمین متوسط ​​در مقایسه با ذخایر قابل توجهی کمتر است، اما قابل مقایسه با زمین های کشاورزی است. نتایج ما نشان دهنده نیاز فوری به بهبود سیاست های حفاظت از زیستگاه، استراتژی های مدیریتی و اقدامات حفاظت در برابر زمین است که هدف آن حفظ و احیای ساختارهای اصلی زیستگاه در مناظر شهری است. برای دستیابی به این نیاز به استراتژی های نوآورانه نیاز دارد که اولویت های اقتصادی و اقتصادی و حفاظت از تنوع زیستی را محاسبه کنند. ما سه استراتژی را پیشنهاد می کنیم که عملا در شهرهای مختلف اجرا می شود از جمله: (1) ایجاد مناطق حفاظت اختصاصی؛ (2) سازه های زیست محیطی منطقه ای فضایی خطرناک برای انسان در فضای سبز شهری موجود است و (3) آموزش ذینفعان کلیدی در مورد اهمیت ساختارهای زیستگاه در محیط های شهری.