Psychosocial capacity building in response to cascading disasters: A culturally informed approach

پارادایم غالب که متخصصان بهداشت روان در پاسخ به بلایای بزرگ است، زمینه «سلامت روانی فاجعه» است که به لحاظ تاریخی بر عوامل روان شناختی بیشتر از عوامل اجتماعی متمرکز شده است، و منافع شخصی را در برابر مداخلات جمعی منعکس می کند. با این حال، انعطاف پذیری به حوادث پیچیده ناشی از رانندگان چندگانه، مانند شبکه های اجتماعی و فرهنگ محلی است که باید در روند ارزیابی و برنامه ریزی مورد توجه قرار گیرد. این مقاله چشم انداز چند رشته ای را برای پاسخگویی به فاجعه، با استفاده از رویکرد اجتماعی-اکولوژیکی به کاهش خطر فاجعه، که از طریق تمرین و بررسی ادبیات توسعه یافته است، تصویب می کند. به طور خاص، ما بررسی کردیم که چگونه بهبود روانشناختی، کارآیی جمعی و عدالت اجتماعی به عنوان جنبه های در هم آمیخته از روند بهبود، مانع تشدید بلایای آبشار می شود. این مقاله استدلال می کند که ایجاد ظرفیت روانی اجتماعی می تواند در آماده سازی فاجعه و همچنین پاسخ به حوادث آبشار مورد استفاده قرار گیرد، زیرا افزایش اضطراری اضطراری ناشی از از دست دادن خدمات حیاتی می تواند به شدت بر رفتارهای جمعی تاثیر گذار باشد و مانع از ظرفیت پاسخ خدمات اضطراری شود. تحقیقات ما نشان می دهد که اتخاذ رویکرد چند سیستمیک، بر اساس شیوه های فرهنگی محلی، می تواند توانایی مردم محلی را در کنترل فرایند بهبود و بازسازی روحی و اجتماعی خود، و بهبود روند بهبود پایدار، تقویت کند. این نتایج نشان می دهد که برخی از برنامه های کاربردی ممکن برای پاسخ دهندگان، استفاده از گروه ها و فعالیت ها، و پرسش برای محققان در این زمینه مطرح شده است.