How do compact, accessible, and walkable communities promote gender equality in spatial behavior?

رشد مدیران به سمت جوامع متراکم با طراحی محله با استفاده مجزای، قابل دسترس و قابل استفاده، تبدیل به یک استراتژی مهم برای ترویج پایداری شده است، اما مطالعات اندکی مورد بررسی قرار گرفته است که آیا استراتژی های توسعه جمع و جور می توانند با کاهش دسترسی به کاهش تنوع جنسیتی درون خانوادگی کمک کنند. ما تجزیه و تحلیل رفتار فضایی زوج های متاهل همجنسگرایان در جنوب کالیفرنیا را براساس مطالعه سفر خانواده کالسیک 2012 در ایالات متحده بررسی می کنیم و می بینیم که خانوارهایی که در مناطق دارای دسترسی بیشتر منطقه ای و محصور شدن به همسایگی زندگی می کنند فضاهای کوچکتر، تمرکز بیشتر و فعالیت های جمع و جور کمتری نسبت به خانوارهای کمتر فضاهای جمع و جور و جفت های ازدواج که در مناطق قابل دسترس بیشتر زندگی می کنند برابری بیشتری با اندازه و محدوده فضاهای فعالیت آنها دارند. ما در تجزیه و تحلیل چند متغیره برای جایگزینی انتخاب مسکن حساب کرده ایم و متوجه می شویم که افزایش ده واحد در امتیاز پیاده روی نزدیک به ساکن با کاهش 12-18 درصدی حجم فضای فعالیت، کاهش 6-8٪ در فاصله های مسکونی و 12 -13٪ افزایش غلظت فضایی برای مردان و زنان. با این حال، مردان و زنان به طور قابل توجهی متفاوت از رفتار فضایی فعالیت بدون در نظر گرفتن نوع محله خود بودند. در مقایسه با زنان، مردان به طور متوسط ​​فضاهای فعالتری داشتند و فعالیت هایشان را از خانه دورتر می کردند. به طور کلی، نتایج حاکی از فرض ما است که توسعه جمع و جور باعث می شود که زوج های متاهل انعطاف بیشتری در نحوه تقسیم فعالیت های خانگی از خانه با قرار دادن راحت تر مسیر و کاهش کلی فضایی کلی این فعالیت ها را فراهم کنند. تلاش های تحقیق و برنامه ریزی آینده باید به دقت بررسی کند که چه جنبه هایی از توسعه جمع و جور و قابل دسترس برای یک محتوا محلی مناسب، موثر هستند.