Measuring housing and transportation affordability: A case study of Melbourne, Australia

مقرون به صرفه بودن مسکن به طور سنتی اندازه گیری شده با استفاده از درصد درآمد خانوار برای مسکن. هزینه های مهم که معمولا در اندازه گیری موقعیت مکانی قابل اندازه گیری نیست، هزینه های حمل و نقل یا دسترسی هستند. در این مقاله، ما یک رویکرد مدل سازی بر اساس داده های باز شهری ارائه می دهیم، برای اندازه گیری هزینه دسترسی به مکان که شامل هزینه های مسکن و حمل و نقل می شود. ما مدل توسعه یافته برای ارزیابی دسترسی به مسکن در ملبورن استرالیا به عنوان یک مورد مورد استفاده قرار می دهیم. نتایج نشان می دهد که محله هایی که به نظر می رسد مقرون به صرفه هستند، زمانی که تنها هزینه مسکن در نظر گرفته می شود، لزوما مقرون به صرفه نیست، زمانی که هزینه های حمل و نقل در نظر گرفته شود. همبستگی منفی بین مقرون به صرفه بودن مسکن و هزینه حمل و نقل مشاهده شده است. ما همچنین حضور یک الگوی خوشه ای فضایی قوی در اندازه گیری مقرون به صرفه در منطقه مورد مطالعه را شناسایی می کنیم. یکی از مهمترین روشهای متداول در مقاله این است که هزینه های وسیع خودروهای شخصی و هزینه های حمل و نقل عمومی در مدل را در بر می گیرد که به برآورد و درک بیشتر هزینه های مکان کمک می کند. این مدل همچنین بین اهداف سفر متفاوت است. نتایج نشان می دهد که برنامه ها و سیاست هایی برای بهبود قیمت مسکن باید در هماهنگی با برنامه های سرمایه گذاری زیرساخت های حمل و نقل برای اطمینان از نتایج موثر و عادلانه ساخته شود. با این وجود، تمرکز مقاله بیشتر بر اندازه گیری قابلیت مقرون به صرفه است؛ به جای بررسی و توصیه سیاست های مرتبط با مسکن.