Why housing and transport costs should always be considered together: A monocentric analysis of prudential measures in housing access

در این مقاله، اثرات دو اقدام احتیاطی در دسترسی به مسکن بر پرداخت بدهی و رفاه خانواده ها، با توجه خاص به هزینه های حمل و نقل و مسائل مربوط به مسکن، مقایسه شده است. مقررات گسترده محدودیت مسکن (تعریف شده به عنوان سهم درآمد صرف مسکن)، معمولا 33٪ و یا بیشتر. با استفاده از مدل تک سنتری، نشان می دهم که محدود کردن هزینه مسکن خانواده های کم درآمد را دور از مرکز شهر به سمت مناطق حومه ای، که در آن با هزینه حمل و نقل بالا روبرو هستند، رانده می شود. این اثر اخراج ناخواسته باعث کاهش کارایی حسابرسی این اندازه گیری می شود. مسدود کردن مسکن به همراه حمل و نقل مانع از این مکانیزم اخراج می شود و از پرداختن به خانواده ها جلوگیری می کند، از جمله از تغییرات شدید در هزینه های حمل و نقل مانند در طول افزایش قیمت سوخت. علاوه بر این، با محدود کردن ظرفیت مزایای خانوارها، هر دو اقدامات احتیاطی منجر به کاهش قیمت مسکن می شود. این به بهبود رفاه خانوارها کمک می کند، در درجه نخست، از درآمد بالا (کمتر تحت تاثیر محدودیت ها قرار دارد). در هنگام محدود کردن مسکن، تأثیر آن بیشتر می شود، به طوری که خانواده ها، که در ابتدا با درآمد بالا هستند، به طور کلی از لحاظ رفاه بهترند (از نظر رفاه). با توجه به هدف اصلی اقدامات احتیاطی - حفاظت از پرداخت بدهی های خانوار، برای اولین بار از خانواده های کم درآمد - این یافته ها شامل درج هزینه های حمل و نقل در شاخص های احتیاطی و شاخص های هزینه مسکن می باشد. این امر به طور تصادفی آگاهی عمومی را با توجه به هزینه های بالای اتومبیل های شخصی افزایش می دهد که اغلب از دست رفته اند. یک برنامه کوتاه برای منطقه پاریس تأیید می کند که تغییر سیاست از مسکن تنها به مسکن جامع مسکن و نسبت هزینه های حمل و نقل پایدار می تواند به طور قابل توجهی وضعیت خانوارهای کم درآمد را بهبود بخشد.