Equity in transport: The distribution of transit access and connectivity among affordable housing units

در ایالات متحده، سازمان های فدرال مجبورند برای ایجاد دسترسی برابر به منابع برای اقلیت ها و جمعیت های کم درآمد تلاش کنند. دسترسی به کیفیت عمومی حمل و نقل برای انتقال بسیاری از این جمعیت ها بسیار مهم است. تعیین اینکه چگونه خدمات حمل و نقل بین گروه های آسیب پذیر توزیع شده است، بالقوه است که به طور قابل توجهی تجزیه و تحلیل سیاست را افزایش دهد. در حالیکه بسیاری از امکانات دسترسی وجود دارد، به دلیل پیچیدگی شبکه های حمل و نقل و مقیاس مناطق شهری، تحقیقات محدودی در مورد توسعه یک ابزار برای اندازه گیری میزان توزیع دسترسی حمل و نقل در یک منطقه صورت گرفته است. این مقاله یک روش جامع برای اندازه گیری کیفیت خدمات و قابلیت دسترسی در هر گره حمل و نقل در یک شبکه، همراه با شاخص برای اندازه گیری نابرابری (تمرکز خدمات کیفی) در مقیاس میکرو توسعه می یابد. این اقدامات برای توزیع تمام واحدهای مسکونی مسکونی، نمونه گیری تصادفی از واحدها و واحدهای یارانه تحت پوشش وزارت مسکن و شهرسازی در بالتیمور، مریلند اعمال می شود؛ برای تعیین اینکه آیا برنامه های مسکن یارانه ای به اهداف مهم سیاسی دسترسی دسترسی عادلانه به گروه های آسیب پذیر دست می یابند. نتایج نشان می دهد که ارتباطات حمل و نقل و دسترسی در میان برخی از انواع واحدهای مسکونی یارانه ای توزیع می شود که به طور مساویانه از نمونه گیری تصادفی در جمعیت عمومی توزیع می شود، اما برای انواع دیگر، توزیع کمتر عادلانه است؛ نشان می دهد برخی از سیاست ها برای افزایش دسترسی حمل و نقل در میان این واحدها موثر نیست. شواهد حاصل از این مطالعه نشان می دهد که توسعه دهندگان مسکن و برنامه ریزان حمل و نقل مقرون به صرفه باید با هم کار کنند تا مکان های توسعه پیدا کنند که تأکید بیشتری بر مکان های حمل و نقل با ارتباطات بالا و نه صرفا کاهش فاصله به هر ترانزیت باشد.