Oxytocin, motivation and the role of dopamine

هیپوتالاموس نوروپپتید اکسیتوسین بیش از یک قرن توجه دانشمندان را به خود جلب کرده است. درک عملکرد تریاک اکسیتوسین در طول سال ها به طور قابل ملاحظه ای از یک پپتید ساده شناخته شده در القاء انقباضات رحمی و خروج شیر به یک نورومودولاتور پیچیده با توانایی برای شکل گیری رفتار اجتماعی انسانی گسترش یافته است. دهه های تحقیق توانایی اکسیتوسین را برای افزایش فعالیت های پیچیده اجتماعی از جمله پیوند جفت، فعالیت جنسی، ترجیحات وابسته و رفتارهای والدین مشخص کرده است. مکانیسم دقیق عصبی تحت تاثیر اکسی توسین در چنین رفتارهایی فقط درک شده است. تحقیقات نشان می دهد که اکسیتوسین با روش های عصبی مسئول پردازش محرک های انگیزشی مرتبط با یکدیگر ارتباط برقرار می کند. به طور خاص، اکسیتوسین به نظر می رسد که فعالیت دوپامینرژیک را در سیستم دوپامین مزوکورتیکولیمبیک تاثیر می گذارد، که نه تنها برای رفتار پاداش و انگیزه، بلکه برای بیان رفتارهای وابسته نیز اهمیت دارد. گرچه بیشتر کارهایی که در این زمینه انجام شده است با استفاده از مدل های حیوانی انجام شده است، مطالعات متعدد نشان می دهد که روابط مشابه در انسان دیده می شود. به منظور معرفی این موضوع بیشتر، این مقاله شواهد اخیر را بررسی می کند که اکسیتوسین ممکن است برخی از اثرات اجتماعی-رفتاری خود را از طریق تاثیر آن بر شبکه های انگیزشی اعمال کند.