The role of weight loss and exercise in correcting skeletal muscle mitochondrial abnormalities in obesity, diabetes and aging

میتوکندریا در عضلات اسکلتی در مقاومت به انسولین چاقی و دیابت نوع 2 نقش دارد و همچنین عملکرد عضلانی ناشی از پیری طبیعی است. ارزیابی پتانسیل مداخلات برای بهبود میتوکندری به طور واضح مربوط به پیشگیری یا درمان بیماری های متابولیکی و اختلالات مربوط به سن است. این بررسی یک مرور کلی و ارزیابی انتقادی از اثرات کاهش وزن و مداخلات ورزشی بر روی میتوکندری عضلانی اسکلتی همراه با پیامدهای مقاومت به انسولین، چاقی، دیابت نوع 2 و پیری را فراهم می کند. ادبیات موجود به شدت نشان می دهد که ظرفیت میتوکندری پایین تر همراه با چاقی، دیابت نوع 2 و پیری یک ضایعه غیر قابل برگشت نیست. با این حال، کاهش وزن به نظر نمی رسد بر این پاسخ تاثیر می گذارد، حتی زمانی که کاهش وزن شدید است. در مقابل، افزایش فعالیت بدنی باعث افزایش محتوای میتوکندری و شاید عملکرد میتوکندریو فردی می شود. علیرغم اثر ماندگار تمرین برای بهبود ظرفیت میتوکندری، مطالعات مکانیکی مرتبط سازی میتوکندری با مقاومت به انسولین، کاهش میزان چربی داخل قاعده یا بهبود عملکرد عضلانی هنوز غیرقابل قبول است. به طور خلاصه، مطالعات مربوط به رژیم غذایی و ورزش، درک ما از ارتباط بین ظرفیت اکسیداتیو میتوکندری و مقاومت به انسولین در چاقی، دیابت نوع 2 و پیری را افزایش داده است. با این وجود، تحقیقات اضافی برای تعیین اهمیت و ارتباط بالینی این اختلال ها ضروری است، که می تواند منجر به درمان های هدفمند برای بسیاری از بیماری ها و بیماری هایی که شامل میتوکندری ها باشد، باشد.