How limiting factors drive agricultural adaptation to climate change

توافق در حال افزایش است که کشاورزی برای تغییرات آب و هوایی آسیب پذیر است و پاسخ های انطباق برای به حداقل رساندن اثرات ضروری است. با این وجود، تنوع تاثیرات بالقوه، محیط زیست محیطی و ظرفیت های منطقه ای برای تغییر، رفتارهای سازگاری درک را به چالش کشیدن و اطمینان می دهند که سازگاری تغییرات اقلیمی در همه زمینه ها یکسان نیست. با توجه به این ناهمگونی، این مقاله به دنبال ایجاد یک رویکرد نظری برای اتصال تنوع زیستی کشاورزی و اکوسیستم با تصمیم گیری کشاورزان در زمینه سازگاری کشاورزی با تغییرات آب و هوایی است. ما اصل اکولوژیکی قانون لیبیگ حداقل را با نظریه فاصله روانشناختی ترکیب می کنیم تا نشان دهد چگونه رفتارهای اقتباس در مناطق منطقهای متفاوت است. ما با فرضیه های محدود کننده ما استدلال می کنیم که عوامل محدود کننده در سیستم مزرعه (اثرات آب یا درجه حرارت) بر تصویب شیوه های اقتباس در مناطق مختلف و سیستم های مزرعه تاثیر می گذارد. عوامل محدود کننده در سیستم های مزرعه و مناطق، بر اساس تغییرات آب و هوایی تاریخی، شرایط زراعتی و محیط زیست، زیرساخت ها و ظرفیت انطباق، متنوع بوده است. با استفاده از داده های نظرسنجی کشاورزان از نیوزیلند، ما نشان می دهد که عوامل محدود کننده تاثیر تجارب آب و هوایی گذشته بر تصویب استراتژی های انطباق در دو منطقه با عملکرد آب به عنوان یک عامل محدود کننده در خلیج هاوک و آب و دما به عنوان عامل محدود کننده در ملبورو. این نشان می دهد که کشاورزان به دلیل تجربیات شخصی خود با تغییرات آب و هوایی و عوامل محدود کننده در سیستم خود، بخشی از تغییرات اقلیمی را درک می کنند و به آن پاسخ می دهند. چنین نتایجی برای توسعه استراتژی های انطباق منطقه ای، سیاست های موثر و ارتباطات تغییرات آب و هوایی مرتبط است.