Mechanistic understanding of insulin receptor modulation: Implications for the development of anti-diabetic drugs

گیرنده انسولین تنظیم کننده مهم فرآیندهای متابولیک در بدن و به ویژه هوموتاز گلوکز، از جمله جذب گلوکز به بافت های محیطی است. بنابراین، تزریق انسولین یک درمان مؤثر برای دیابت است که با افزایش مزمن گلوکز خون مشخص می شود. با این حال، انسولین نه تنها یک تنظیم کننده متابولیک است، بلکه همچنین به عنوان یک هورمون رشد عمل می کند. بر این اساس، مطالعات در مورد درازمدت تزریق انسولین و هیپرانسولینمی در ارتباط با دیابت نوع 2 باعث نگرانی در مورد احتمال افزایش احتمال ابتلا به سرطان و آترواسکلروز در اثر تحریک بیش از حد از تکثیر سلولی شده است. جالب توجه است، برخی از لیگاندهای گیرنده انسولین که بر اساس یک پپتید، یک آنتیبادی و یک آپتامر تولید شده اند، به طور انتخابی دارای اثرات متابولیکی هستند که از طریق گیرنده انسولین به وجود می آیند، اما باعث افزایش پرولیفراسیون سلولی نمی شوند. گرچه این لیگاندها به عنوان داروهای ضد دیابتی برای مراقبتهای پیشرفته دیابت به عنوان پدیده ای شناخته شده اند، مکانیسم که به طور خاص آنها را فعال می کند، گیرنده انسولین هنوز مشخص نیست. به تازگی، مطالعه ساختار گیرنده انسولین به میزان قابل توجهی پیشرفت کرده است و درک مکانیسم بیشتری در مورد فعال شدن گیرنده انسولین ارائه کرده است. بر اساس این پیشرفت، ما یک مدل مکانیستی از این ویژگی را پیشنهاد می دهیم و در مورد پتانسیل توسعه داروهای جدید ضد دیابتی که اثرات نامطلوب ناشی از فعالیت بیش از حد میتوز را ندارند بحث می شود.