The effects of chronic stress on the human brain: From neurotoxicity, to vulnerability, to opportunity

در پنج دهه گذشته، علم توانسته است مکانیزمی را تعیین کند که هورمون استرس میتواند بر مغز انسان تأثیر بگذارد. گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی در هیپوکامپ، آمیگدال و قشر جلویی، سه مغز درگیر در پردازش حافظه و تنظیم عاطفی یافت می شوند. مطالعات نشان داده است که در معرض استرس مزمن با کاهش حجم هیپوکامپ همراه است و استرس مزمن می تواند حجم هر دو آمیگدال و قشر جلویی را مدول کند و اثرات عصبی هورمون استرس بر مغز را نشان می دهد. با این حال، مطالعات دیگر گزارش می دهند که قرار گرفتن در معرض تهدید زودرس و / یا فشارهای خانوادگی / اجتماعی می تواند آسیب پذیری را در برابر استرس در بزرگسالی افزایش دهد. اخیرا مدل ها برای توصیف نقش هایی که اثرات نوروکوکسیک و آسیب پذیری می توانند بر روی مغز در حال رشد داشته باشند، ایجاد شده است. این مدل ها نشان می دهد که مداخلات استرس زودهنگام در گذشته می تواند به طور بالقوه اثرات استرس مزمن بر مغز را کنار بگذارد و نتایج حاصل از این فرضیه خلاصه می شود.