Non-adjacent auditory sequence learning across development and primate species

توانایی پردازش توالی های ساختاری صداها بر پایه پردازش زبان بشری است. زبان با سطح بالایی از پیچیدگی های ساختاری، از جمله وابستگی های غیر مجاور مشخص می شود که در آن روابط بین عناصر می تواند عناصر مداخله ای چندگانه را در خود جای دهد. درک اینکه چگونه چنین سازه هایی می توانند یاد بگیرند، علاقه خاصی به درک نحوه توسعه زبان و نحوه تکامل آن است. در سال های اخیر، شناسایی محدودیت ها و شرایطی که وابستگی های غیر مجاور را می توان در طول توسعه و گونه های مختلف یاد گرفت، پیشرفت هایی صورت گرفته است. با این حال، در انسانها، روش های آنلاین و آفلاین، زمان بندی های توسعه بسیار متفاوت را پیشنهاد می کنند. به طور مشخص، نوزادان انسانی به نظر میرسد که بزرگسالان را در یادگیری آنلاین در حین در معرض قرار گرفتن در معرض از دست می دهند. مطالعات تطبیقی ​​با اولیای غیر انسانی، ظرفیت های یادگیری صوتی و محدودیت های بستگان فیلوژنتیک ما را نشان می دهد. یافته های اولیه نشان می دهد که پرایات توانایی یادگیری مشابهی را برای نوزادان انسانی نشان می دهد که توانایی محاسباتی حفظ شده تکاملی را به طور خودکار از روابط غیر مجاور از توالی های شنوایی استخراج می کند. الگویی که در سراسر آنتولوژی و فلوگنیسم یافت می شود، مطابق با این ایده است که تکامل زبان بخشی از توانایی های توالی شنوایی قوی است. این توانایی ها با پیشرفت در توانایی های شناختی مرتبه بالاتر، به وسیله انسان ها به طور بالقوه تقویت شد که به ما اجازه می داد که الگوهای پیوندی را به نمایندگی های معنایی و نحوی انتزاعی پیوند دهیم.