Revenue-sharing clubs provide economic insurance and incentives for sustainability in common-pool resource systems

رفتارهای جمع آوری شده از کاربران منابع طبیعی، مانند کشاورزان، ماهیگیران و آکوآوران، بوسیله فصل به فصل و تنوع روزانه یا به عبارت دیگر خطر ایجاد می شود. در اینجا، ما کشف می کنیم که چگونه استراتژی های کاهش ریسک می تواند به استفاده پایدار منجر شود و مدیریت منابع طبیعی طبیعی را بهبود بخشد. بیش از حد بهره برداری از منابع طبیعی غیرمنتظره، که باعث کاهش بهره وری درازمدت آنها می شود، یک چالش اساسی برای جوامع است. در حالی که مدیریت موثر از بالا به پایین یک راه حل ممکن است، در صورتی که منابع خارج از محدوده قضایی هر نهادهای مدیریتی باشد، در دسترس نیست، یا اگر موسسات موجود نتوانند به طور موثر قوانین استفاده پایدار را تحمیل کنند. در این شرایط، روش های جایگزین برای مدیریت منابع طبیعی مورد نیاز است. در اینجا، باشگاه های به اشتراک گذاری درآمد را به عنوان یک مکانیزم که توسط کاربران منابع می تواند موجب کاهش نوسانات درآمد خود می شود، مورد بررسی قرار می دهیم و مهم تر از آن، به عنوان یک مزیت همکاری، برای کاهش تلاش های خود نیز انگیزه ایجاد می شود که منجر به کاهش بیش از حد بهره برداری و بهبود مدیریت منابع می شود. ما از تجزیه و تحلیل نظری بازی و مدل سازی مبتنی بر عامل استفاده می کنیم تا شرایطی را تعیین کنیم که در آن اشتراک درآمد می تواند برای مدیریت منابع و همچنین کاربران منابع سودمند باشد. ما متوجه می شویم که توافقنامه های به اشتراک گذاری درآمد می توانند ظهور کنند و منجر به پیشرفت در مدیریت منابع در زمانی که تنوع زیادی در تولید / درآمد وجود دارد و زمانی که این تغییرات در بین اعضای باشگاه به اشتراک درآمد غیرقابل ارتباط باشد. علاوه بر این، ما نشان می دهیم که اگر اعضای گروه به اشتراک گذاری درآمد بتوانند محصول خود را با حق بیمه به فروش برسانند، طیف وسیعی از شرایط زیست محیطی و اقتصادی که در آن تقسیم درآمد می تواند ابزاری برای مدیریت بسیار گسترش یابد. این نتایج دلالت بر طراحی مدیریت پایین به بالا دارد، در حالیکه خود کاربران منابع، انگیزه می گیرند تا از شیوه های سودمند و پایدار محیط زیستی بهره مند شوند.