Earth's inner core nucleation paradox

دیدگاه متداول هسته داخلی زمین این است که در مرکز زمین کریستال شده است، زمانی که درجه حرارت پایین تر از نقطه آلیاژ آلیاژ آهن پایین می آید و از آن زمان به بعد هسته ای همچنان خنک شده است. با این حال، این مدل مانع انرژی برای تشکیل اولین هسته پایدار کریستال است، که معمولا از لحاظ بروز خنثی بحرانی مورد نیاز برای غلبه بر مانع، از نظر مانع است. با استفاده از محدودیت های آزمایش ها، شبیه سازی ها و تئوری، ما نشان می دهد که بلوری شدن خود به خودی در یک آلیاژ آهن مایع همگن در فشار هسته ای زمین، نیازمند یک بحرانی بحرانی بحرانی 1000 کیلووات است که به اندازه کافی مکانیسم قابل قبولی برای هسته اصلی هسته زمین است . ما مکانیسم هایی را می توانیم که مانع هسته سازی را به طور قابل توجهی کاهش دهند. هر کدام دارای نقاط ضعف است، اما هسته داخلی وجود دارد: این پارادوکس هسته ای است. هسته زیستی ناهمگن بر روی یک بستر فلزی جامد تمایل دارد که دارای مانع انرژی کم باشد و راه حل ساده ای برای پارادوکس ارائه می دهد، اما احتمالا باید از فلز گوشتی به فلز جامد منتقل شود و بعید به نظر می رسد چنین رویدادی شایع باشد. تاخیر در هسته سازی، چه به علت یک مانع انرژی هسته ای قابل توجهی، و چه بعد از معرفی یک زیربنای انرژی کم، منجر به فاز اولیه رشد هسته سرطانی درونی از یک حالت فوق خنک می شود. چنین رشد سریع ممکن است منجر به شکل گیری متمایز شدن کریستالیزاسیون شود که ممکن است از لحاظ لرزه ای قابل مشاهده باشد. این همچنین موجب افزایش شیب شیمیائی و حرارتی می شود که می تواند به طور چشمگیری بر زمینه زمین شناسی تاثیر بگذارد. فلز جامد به مرکز زمین قبل از رسیدن به اشباع نیز می تواند یک بستر هسته ای ایجاد کند، اگر به اندازه کافی بزرگ باشد تا از انحلال کامل فرار کند. رشد هسته داخلی، در این مورد، می تواند زودتر شروع و شروع به آرامی کندتر از مدل های استاندارد حرارتی پیش بینی کند.