Addressing the limitations of age determination for unaccompanied minors: A way forward

تعداد کودکان بی سابقه که در جستجوی پناهندگی هستند، در سال های اخیر افزایش یافته است. بسیاری از کودکان و نوجوانانی که همراهشان نیستند و به کشورهای پناهندگی می روند، مدارک رسمی و هویت و سنشان ندارند. سن تاریخی مهم است زیرا آن مربوط به جایی است که فرد در ابتدا قرار دارد و چه خدماتی، حمایت و فرآیندهای حقوقی که آنها می توانند دریافت کنند. این مقاله یک مرور کلی از روش های ارزیابی سن مورد استفاده در کشورهای صنعتی را ارائه می دهد. بسیاری از روش های مختلف استفاده می شود. با این حال، هیچ روش موجود در حال حاضر ثابت نشده است که دقت کافی داشته باشد و حاشیه های زیادی از خطا وجود دارد. پیامدهای پناهجویان جوان محاسبه می شود که 18 سال سن دارند یا سالمند بودن این است که آنها دیگر به عنوان فرزند محسوب نمی شوند و بنابراین به موجب کنوانسیون حقوق کودک به حمایت ویژه ای نمی رسند. این مقاله رویکرد روانشناختی را پیشنهاد می کند که انتقال جوانان را به بزرگسالی به رسمیت می شناسد. حمایت و خدمت باید براساس نقاط قوت، نیازها و آسیب پذیری فرد مورد ارزیابی قرار گیرد و نه براساس سن سنجی ارزیابی شده.