Epilepsy-related brain tumors

تشنج در میان رایج ترین تومورهای مغزی است. انواع مختلف تومور می تواند باعث تشنج در نرخ های مختلف شود. تومورهای نورولوژیک و گلیوما شایعترین آنها هستند. تومورهای مغزی دومین شایع ترین علت صرع جدی فاجعه فکری در سریال جراحی صرع هستند. بیشترین فراوانی تومورهای نوروپاتیلیال دیسمبوپلاستیک و گانگلیوژلیوم هستند. مدیریت تشنج بخش مهمی از درمان بیماران مبتلا به تومورهای مغزی است. این بررسی در مورد ویژگی های بالینی و مدیریت تشنج در بیماران مبتلا به تومورهای مغزی، از جمله تومورهای نورولوژیکی، گلیوما، مننژیوم و متاستاز، بحث می کند؛ با کمک داده های ادبیات اخیر. تشنج مرتبط با تومور تشنج کانونی با یا بدون تعمیم ثانویه است. تشنج ممکن است به عنوان علائم اولیه یا در طی دوره بیماری رخ دهد. صرع مربوط به تومورهای مغزی می تواند به داروهای ضد صرع مقاوم باشد و درمان تومور گام اصلی نیز برای درمان تشنج است. جراحی اولیه و میزان حذف تومور، عوامل مهمی در دستیابی به آزادی تشنج به ویژه در تومورهای نورولیال و گلیوما کم است. در طول انتخاب داروهای ضد صرع مناسب، رویکرد کلی به صرع جزئی ممکن است دنبال شود. عوامل متعددی بر روی اپیلتوژنز در صرع مربوط به تومور مغزی وجود دارد که همچنین عدم همبستگی بالینی صرع در میان انواع تومور را توضیح می دهد. شناسایی مارکرهای مولکولی ممکن است رویکردهای درمانی آینده را هدایت کند و مطالعات بیشتری برای اثبات اثرات ضد توموری داروهای ضد صرعی ضروری است.