Self-perception and relationship quality as mediators of father's school-specific involvement and adolescent's academic achievement

علیرغم رشد روزافزون تحقیقات که پدران نقش حیاتی در زندگی فرزندان خود ایفا می کنند، کمتر در مورد دخالت پدر در مدارس ابتدایی نوجوانان شناخته شده است. حتی در مورد مکانیزمی که از طریق آن دخالت پدر بر موفقیت های آکادمیک نوجوانان تأثیر می گذارد، کمتر شناخته شده است. در پژوهش حاضر، دو مکانیزم متفاوت متفاوت به عنوان واسطه های ارتباط بین مشارکت پدر و پیشرفت تحصیلی نوجوانان، خودآزمایی و کیفیت رابطه پدر و نوجوان بررسی شده است. نتایج حاصل از مدل سازی معادلات ساختاری، اثرات متفاوتی را برای هر یک از مدل ها پیشنهاد می کند و از میانجیگری جزئی و کامل پشتیبانی می کند. یافته ها نشان می دهد که چگونه نوجوانان در مورد خود و توانایی های خود احساس می کنند، و همچنین کیفیت رابطه ای که پدران با آنها دارند، پیامدهای معنی داری در مورد چگونگی انجام آنها به صورت علمی دارد. یافته های چنین بیشتر نشان می دهد نیاز به اکتشاف مفهوم های متمایز از فرآیندهای مبتنی بر ارتباط بین مشارکت خاص مدرسه پدر و موفقیت تحصیلی نوجوانان.