Supply chain carbon footprinting and responsibility allocation under emission regulations

کاهش تولید گازهای گلخانه ای به دلیل افزایش نگرانی در مورد گرمایش جهانی تبدیل به یک چالش بزرگ برای هر سازمانی و زنجیره تامین آن شده است. این مقاله، بررسی اثرات کربن و تخصیص مسئولیت برای زنجیره های عرضه در تولید مشترک است. مطالعه ما از منظر یک برنامه ریز اجتماعی انجام می شود که هدف آن دستیابی به بهینه سازی ارزش اجتماعی است. مدل ردیابی کربن مبتنی بر فعالیت های عملیاتی است نه شرکت ها، چون تولید مشترک تولید کننده مرزهای سازمانی رد پا را مختل می کند. یک مدل کلی برای تخصیص مسئولیت در میان شرکت هایی که به دنبال به حداکثر رساندن سود شخصی هستند پیشنهاد می شود. این مطالعه به روش هایی برای زنجیره تامین غیر متمرکز برای دستیابی به بهینه بودن متمرکز ارزش اجتماعی تحت دو مقررات انتشار می پردازد. با توجه به تخصیص متعادل برای کل زنجیره تأمین، ما ضرورت تخصیص بیش از حد به شرکت های خاص در شرایط خاص را مورد بررسی قرار می دهیم و فرصت هایی را برای شرکت ها برای جلوگیری از تخصیص بیش از حد فراهم می کنیم. مقایسه دو مقررات نشان می دهد که تنظیم یک استاندارد انتشار در هر واحد محصول، باعث می شود شرکت ها به پیروی از استاندارد و بهبود کارایی انتشار آنها کمک کنند. از این رو، در مقایسه با مقررات موجود در تولید کل، یک سیاست کارآمد و امیدوار کننده ضروری است.