Eosinophilic myositis: An updated review

میوپاتی های وابسته به ائوزینوفیلی، شرایط بالینی و پاتولوژیک ناهمگونی هستند که با وجود ائوزینوفیلی محیطی و یا عضله مشخص می شوند. حداقل سه زیرمجموعه وجود دارد: میوزیت ائوزینوفیلیک کانونی، پلییوسیت ائوزینوفیل و پریمیوسیت ائوزینوفیلی. ائوزینوفیل های نفوذی همیشه در معاینه هیستولوژیک عضله شناسایی نمی شوند، اما پروتئین اساسی عمده ای از ائوزینوفیل که انتشار سلول های خارج سلولی آن به عنوان نشانه ای از سمیت سلول های ائوزینوفیلی در نظر گرفته می شود، معمولا با بیوپسی عضلانی ایمن سازی می شود. در حالیکه میوزیت ائوزینوفیلی کانونی به نظر می رسد یک وضعیت خوش خیم و منزوی است و پریمیوزیت معمولا با نفوذ پذیری التهابی به علت فاسیسیت مرتبط است، پلیمیوزیت ائوزینوفیلی می تواند با دیستروفاژ عضلانی همراه باشد یا ویژگی سندرم هیپروئوزینوفیلی چندگانه باشد. بیوپسی عضلانی سنگ بنای تشخیص است. عفونت های انگلی، اختلالات بافت همبند، بدخیمی های هماتولوژیک و غیر هماتولوژیک، داروها و مواد سمی عامل اصلی آن میوپاتی مرتبط با ائوزینوفیلی است. با این حال، در برخی موارد، هیچ علت شناخت شناختی مشخص نشده است و این ها ایدوپاتیک هستند. گلوکوکورتیکوئیدها در درمان اکثر بیماریهای ایدیوپاتی هستند. یوناتینیب و مپولیزومب، یک آنتیبادی ضد انسانی ضد اینترلوکین 5 منوکلونال انسانی، ممکن است در بیماران مبتلا به میوزیت ائوزینوفیلیک به عنوان بخشی از سندرم هیپرئوزینوفیلیک مفید باشد.