Rehabilitation and plasticity following stroke: Insights from rodent models

آسیب های ایسکمیک در ناحیه قشر مغزی منجر به اختلالات عملکردی می شود که عمیقا بر فعالیت های زندگی روزمره در بیماران تاثیر می گذارد. پروتکل های توانبخشی کنونی تنها بهبود محدودی از توانایی های حرکتی را به دست می آورند. مغز پس از آسیب به خودی خود تغییر می یابد و اعتقاد بر این است که به طور مناسب تقویت کننده این فرآیندهای نورولوپلاستی ممکن است از طریق استخدام مناطق و مسیرهای ناامن بازگردد. در اینجا من مطالعات در مورد تغییرات جسمانی، پلاستیک عصبی و گلایلی و جوانه های آکسون را پس از آسیب های ایسکمیک به قشر مچ پا پیش می اندازد، با تمرکز خاص بر روی مدل های جوندگان. من در مورد شواهدی مبنی بر جبران تعویض توابع از دست رفته در مناطق مجاور مجاور و نقش نیمکره کنترلی در بازیابی بحث می کنم. یکی از مسائل کلیدی، نیاز به تشخیص یک درست است؟ بازیابی (یعنی بازسازی الگوهای اصلی حرکت) از جبران خسارت در ارزیابی سود عملیاتی پس از استروک. من همچنین تأثیرات توانبخشی فیزیکی را، از جمله درمان با ربات و مکانیسم های بالقوه ای که تمرینات حرکتی آنها باعث بهبودی می شود، در نظر می گیرم. در نهایت، من رویکردهای تجربی را توصیف می کنم که در آن آموزش با تحویل داروهای پلاستیسیته همراه است که مسیرهای نامناسب را به تغییرات وابسته به تجربه حساسیت می دهند. این استراتژی های ترکیبی وعده داده شده برای تعریف پارادایم های بازتوانی موثر تر که می تواند به عمل بالینی ترجمه شود.