A two-locus model of spatially varying stabilizing or directional selection on a quantitative trait

عواقب ناشی از تغییر فضایی، تثبیت کننده یا جهت گیری بر روی یک صفات کمی در یک جمعیت تقسیم شده مطالعه می شود. برای تعیین تاثیر مهاجرت، درجه انتخاب واگرا و معماری ژنتیکی، یعنی میزان نوترکیب و نسبت اثرات موضعی، بر روی حفظ تنوع ژنتیکی، یک مدل دوجانبه دوتایی قطعی است. تنظیمات تعادل احتمالی به عنوان توابع نرخ مهاجرت تعیین می شود. آنها به شدت بر قدرت انتخاب واگرا و معماری ژنتیکی بستگی دارد. حداکثر میزان مهاجرت در زیر بررسی می شود که یک تعادل کامل به طور کامل چند مورف یا یک پلیمورفیسم پایدار تک لوزی می تواند وجود داشته باشد. با توجه به انتخاب ثبات، اما با در نظر گرفتن تفاوت های مختلف، بازسازی قوی می تواند حفظ پلی مورفیسم را آسان کند. با این حال معمولا و به ویژه با انتخاب جهت در جهت مخالف، نرخ مهاجرت بحرانی به وسیله یک معماری ژنتیکی متمرکز، یعنی یک لوکوس بزرگ و یک جزئی جزئی تنگ می شود. بنابراین، تکمیل کار قبلی در تکامل معماری های ژنتیکی در جمعیت های تقسیم شده که با انتخاب متنوع تفاوت دارند، نشان داده شده است که معماری های متمرکز ممکن است به حفظ پلی مورفیسم کمک کنند. شرایطی که در این مورد به دست می آید. در نهایت، وابستگی واریانس فنوتیپی، عدم تعادل اتصال و اندازه های مختلف تطبیقی ​​و تمایز محلی بر روی پارامترها تعریف شده است.