A spatio-temporal accessibility measure for modelling activity participation in discretionary activities

دسترسی پذیری یک شاخص کلیدی برای تعداد فرصت هایی است که توسط فرد به دست می آید و عموما فرض می شود که سطح بالاتری از دسترسی به سطح بالاتری از مشارکت و رضایت فعالیت می انجامد. با وجود این واقعیت که این رابطه در مطالعات قبل مورد آزمایش قرار گرفته است، هیچ یک از الگوی همبستگی بین دسترسی فردی و مشارکت وی در فعالیت های غیرقانونی خارج از خانه مشخص نشده است. مطالعات قبلی عمدتا از مجموعهای از ابعاد دسترسی فضایی استفاده میکنند که برای هتروگرافی مربوط به محدودیتهای زمانی-فضایی فرد محدودیتی ندارد. با این حال، علاوه بر توزیع فضایی مکان، محدودیت های شخصی مربوط به فعالیت های اجباری یک فرد متعهد می شود - و بنابراین، بودجه در دسترس خود را در طول روز - تاثیر انتخاب فعالیت و برنامه ریزی. این مقاله یک معیار دسترسی غیرمستقیم مبتنی بر شخص را پیشنهاد می دهد که بر مبنای محدودیت های زمانی و مکانی برای رفتار مسافرتی 11599 نفر در منطقه یواسات یوتا مورد توجه قرار می گیرد. این روش با یک معیار دسترسپذیری مبتنی بر خانه، برای ارزیابی توانایی هر دو روش برای پیش بینی مشارکت فعالیت، مقایسه شده است. نتایج نشان می دهد که همبستگی بسیار معنی دار و متوسط ​​بین معیار دسترسپذیری مبتنی بر شخص و شرکت کنندگان در فعالیت های اختیاری مورد بررسی قرار گرفته است. هر دو پیش بینی مدل و رگرسیون وزن محاسبه شده به صورت نرمتر نشان می دهد که بزرگترین تغییر در مشارکت درسطح سطوح دسترسی، و نه در انتهای پایین محدوده دسترسی به عنوان انتظار می رود. علاوه بر این، روش مبتنی بر خانه ارتباط منفی و بسیار قابل توجهی را با مشارکت فعالیت نشان می دهد، که نشان می دهد که اندازه گیری های دسترسپذیری کلی ممکن است یافته های غیرقابل انعطاف پذیری را فراهم کند.